Algemene voorwaarden

Verkoopsvoorwaarden

Privacy Policy

Cookie policy

Home

Articles overview

Artikels

Foto's

Video's

Nieuws & Media

Spelersoverzicht

A-kern

Jong Cercle

Jeugdacademie_ploegen

Jeugd

Teams

Wedstrijdoverzicht

Wedstrijden

Klassement

Ticketing

Tickets & abonnementen

Veelgestelde vragen

Supportersfederatie

Supportersverenigingen

Evenementen

Supporters

Jeugdacademie

Voetbalschool

G-Ploeg

G-ploeg

SoccerLAB

Hospitality

Visibiliteit

Activaties

iXpole

Contact info

Contact

Business

Raad van Bestuur

Dagelijks Bestuur overzicht

Dagelijks management

Historiek

Info & Historiek

Stadion

Reglement van inwendige orde

Veiligheid

Community

Over Cercle

Pers & Media

Vacatures

Contactinfo

Nieuwsbrief

Footer

SHOT Nieuws

SHOT

Fans

Routes en bereikbaarheid

Routes & Bereikbaarheid

Toegankelijkheid

Parkeermogelijkheden

Rondleidingen

Naar het Jan Breydelstadion

Missie & Visie

Bestuur

Medewerkers

Project Gulden Kamer

Over Cercle Brugge

Contactinfo & openingsuren

Spelers

First team

G-Voetbal

Youth

Navigation

Sponsors

## **“ Cercle forever! ”**

RETRO: In het kader van 125 jaar Cercle Brugge bieden wij u, een jaar lang, om de twee weken een retro-interview (ooit verschenen in SHOT) aan met een oud-speler.   
Deze 9e aflevering brengt ons naar december 2015, SHOT jaargang 92 en tot spijt van velen het laatste seizoen van het gedrukte magazine.  Onze (betreurde) medewerker Georges Volckaert ging een praatje maken met Alain De Nil.  Een frivole speler die er van hield het publiek creatief te entertainen.

*“Alain De Nil geïnterviewd” – “Cercle forever!” U vermoedt, lezer, dat Alain me verzekerd heeft dat hij Cercle levenslang een ereplaats zal toekennen. Alain trok bij niet minder dan veertien ‘verenigingen’ zijn voetbalschoenen aan, en, inderdaad, er is niet de minste twijfel aan dat hij Cercle bijzonder hoogacht. Toch is het niet dát wat schuilt achter die heerlijke “Cercle forever!”-uitspraak. Iets veel belangrijker, iets veel fundamenteler, drukken die woorden uit. Hebt u enig vermoeden wat dan wel? Ernaar raden is niet aangewezen, een ogenblik goed doordenken volstaat…*

**Op 26 juli was je een gewaardeerde gast op de Cercle-fandag, Alain. Zowat een kwarteeuw voordien, van 1988 tot 1992, speelde je 125 wedstrijden voor Groen-Zwart, meer dan dertig gemiddeld per jaar. Je kwam van K.V. Mechelen, dat pas vice-kampioen geworden was…**  
Het was het begin van K.V.’s succesperiode, dat zelfs tegen Ajax de Beker van de Bekerwinnaars veroverde. Ik was jong van RWDM naar K.V. Mechelen overgegaan, en op een goed eerste jaar volgde een sukkeljaar wegens kwetsuren en toenemende concurrentie. Niets was voor mij belangrijker dan te kunnen spelen, en ex-Cerclespeler Paul Courant, dan sportief manager bij K.V.M, overtuigde mij ervan dat ik bij Groen-Zwart meer speelkansen zou krijgen.

![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/alain-1.JPG)*Alain in 2015*

**Gelijk hadden jullie. Jij liet je meteen opmerken tijdens 33 competitiematchen en een bekermatch. Blijkbaar had je niet zo’n lange inloopperiode nodig als die andere ‘nieuweling’, Josip Weber.**

Kalusha was de grote attractie bij Cercle toen ik aankwam. Dat Josip een half seizoen nodig had vooraleer te ‘ontploffen’, mag je niet verwonderen. De positie van spits is één van de moeilijkste om in de ploeg in te passen en om je als speler aan te passen. Maar vanaf de terugwedstrijden, wat een plezier was het voor ons om hem in de ploeg te hebben! Zo’n Torinstinct! Vreemd genoeg, soms was het een frustrerende genot als medespeler te moeten zien hoe die duivelse egoïst alles zelf wilde doen. En het dééd ook. Van overal scoorde hij. Had Josip een bal, dan was die bal voor hém. Waar hij ook stond, op de middellijn of aan de cornervlag, met de bal aan de voet zag hij alleen nog het doel staan! Kijk, dit was heel typisch voor Josip, zelfs toen we het volgende seizoen met Branko Karacic een superspecialist vrijschopgever in onze ploeg hadden, wilde hij op training alle vrijschoppen geven. Later, toen Branko weg was, bleek hij ook daarin meesterlijk.

![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/alain-3.jpg)*Cercle 1988-1989*

*Boven: Johan Deloof (verzorger), Dirk Stock, Josip Weber, Ivo Jerolimov, Peter Carly*

*Midden: Bram van Kerkhof (assistent), Kurt Soenens, Patrick Ipermans, Guy De Jaeghere, Peter Cooman, Marc Huyghelier (keeprtrainer)*

*Onder: Franky Mestdagh, Geert Broeckaert, Rudy Poorteman, Didier Frenay, Ronny Borloo, **Alain De Nil**, Gino Devriendt, trainer Han Grijzenhout  
(op deze foto ontbreekt Kalusha Bwalya)*

**Tijdens je eerste jaar eindigde Cercle als vijftiende. Tijdens je tweede presteerde Cercle veel beter: was vierde halfweg het seizoen en sloot af bovenaan de linker kolom. Dankzij de verdere Kroatische injectie met Jerko en Branko? En jij, je speelde ‘slechts’ 24 wedstrijden…**

Het is niet aan mijn tweede jaar bij Cercle dat ik de beste herinneringen bewaar.  Het jaar ervoor had Han Grijzenhout na zes matchen Roland Rotty als trainer vervangen. Tussen mij en Han klikte het niet echt – ja, zo is het leven nu eenmaal, met de ene mens heb je spontaan een goede band, tussen een ander en jezelf voel je een wig die je niet kwijtraakt. Onder Han werd ik de meest gewisselde speler van het elftal. Ging er tijdens een match een bordje omhoog, dan wist ik het wel: “Het is weer zover!” Halfweg het seizoen erop, tijdens mijn derde Cerclejaar dus, nam Eric Lagrou het roer over van Han, na 10-0 verlies tegen Club.  Eric heeft me enorm gesteund, hij was een hele herademing voor mij. En de Kroaten? Ja, die waren fantastisch. Dit was het mooie bij de twee nieuwelingen: hun talenten waren complementair. Wat Branko niet had, dat had Jerko, en wat Jerko niet had, dat had Branko. Branko was een fantastische voetballer, puur klasse, met een ongelooflijke traptechniek, links, rechts, korte pass, lange passing, enorm goeie vrije trap. Hij leek misschien wat traag, maar met *zijn* beheersing van het spel had hij niet eens snelheid nodig. Jerko, daarentegen, was een ruwe diamant. Onverzettelijk was hij. Lang geen plezier om tegen te spelen.

> *“Hopelijk herinneren de Cerclesupporters me vooral als een speler die met de bal iets creatiefs wist te doen”*

**Henk Houwaert volgde Lagrou op, en jij begon aan je laatste seizoen bij Cercle . Daarin miste je niet één van de competitie- en de bekermatchen!**

Geen minuut van die wedstrijden was ik er niet bij! Mijn vierde jaar werd dan ook een topjaar voor mij. Het was met voorsprong mijn beste jaar in Groen-Zwarte Cercletrui. Van alle kanten werd ik uitgeroepen tot man van het seizoen. De stijl van Henk Houwaert was heel anders dan die van Han Grijzenhout, en die van Henk paste nu eenmaal veel meer bij mij. En hoe het klikte! Ik zou voor hem door het vuur gelopen zijn. Grijzenhout had ik als een type Ernst Happel ervaren, Henk bezorgde mij opnieuw het plezier van het spel. Ik mocht zelfs proeven van ons Rode-Duivelsvoetbal: ik speelde mee tegen het Faröerteam in een kwalificatiewedstrijd voor de Wereldbeker.

![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/alain-2.jpg) **Iedereen weet dat Han de teugels veel strakker gespannen hield dan Henk. Is voetbal voor jou eerder ‘vrijheid, blijheid’ dan het uitvoeren van instructies?**

Een van de heerlijkste matchen die ik bij Cercle speelde, was er een waarbij we met lege handen naar Brugge terugkwamen. Stel je voor, op Anderlecht spelen we vrank en vrij. We scoren: 0-1. We verdubbelen onze voorsprong: 0-2. De bal rolt zo goed dat we zelfs, verdiend, 0-3 voorkomen. Eindstand: 4-3! Tot halfweg de tweede helft lijkt alles spelenderwijze vanzelf te gaan. Voordat we het goed beseffen smelt onze voorsprong als sneeuw voor de zon. We stappen als verliezers uit het Astridpark. Als verliezers? Ja, zo voelden de meeste spelers het aan. Mijn eindverdict was dat we een prachtprestatie geleverd hadden. Van een wedstrijd als die op Anderlecht kon ik veel meer genieten dan bijvoorbeeld bij een 0-1 winst, nadat mijn ploeg alleen maar aan verdedigen had gedacht, de aanvallers vooral op de eigen helft acteerden, en de bal toevallig éénmaal tegen het net van de tegenstander beland was. “Vandaag hebben we ons zozeer geamuseerd dat ook de toeschouwers ervan genoten,” was feestelijk voor mij, terwijl een gewonnen rotwedstrijd balen was…

**Erg verwonderd ben ik niet over wat je zegt. Je eigen speelstijl was ook eerder sierlijk dan efficiënt…**

Soms dacht ik dat ik enkele decennia te laat geboren was om op het groene veld voluit plezier te beleven. Toen al werd het voetbal meer en meer professioneel, meer en meer kwam het alleen op efficiëntie aan. Als aanvallende middenvelder scoorde ik in vier jaar tijd slechts zes doelpunten voor Cercle, maar was ik geen goalgetter, ik was toch wel geregeld de man van de laatste pass, van de verrassende assist. Hopelijk herinneren de Cerclesupporters me vooral als een speler die met de bal iets creatiefs wist te doen, iemand die plezier beleefde aan een mooie beweging, aan een geslaagde dribbel, een verrassende loopactie. Ik genoot ervan als zij, de supporters, ervan genoten! Genieten van de schoonheid van een beweging, verrassend één of twee tegenstanders voorbijgaan door snelheid of een geslaagde dribbelbeweging, wat kan voetbal heerlijk zijn!

**“Voetbal, een feest”? Hoe meer daarvan, hoe liever! Uiteindelijk zijn het echter  de resultaten die geschiedenis maken. Een 4-3 verlies in Anderlecht valt nog te relativeren, maar je hebt bij Cercle ook wat anders beleefd …**

Je denkt natuurlijk aan de 10-0 waarop Club ons tijdens mijn derde Cerclejaar trakteerde. Ik kan alleen maar zeggen dat heel dat scoreverloop ons overviel.  We konden er niets aan doen. Kwam Club over de helft van het speelveld, dan plofte de bal in ons doel. Ik viel in toen de stand 3-0 was, maar er was geen keren aan. Die 10-0 leidde tot het ontslag van trainer Grijzenhout, zodat het te begrijpen is dat kwatongen beweerden dat we Club maar hadden laten begaan, maar daar is niets van aan. Evenmin als we Anderlecht onder Houwaert konden beletten viermaal te scoren nadat ze met drie doelpunten in het krijt stonden, konden we onder Grijzenhout Club beletten dat ze één na één hun tien goals scoorden. Net hetzelfde geldt voor de drie doelpunten van Club tijdens mijn allerlaatste thuiswedstrijd met Cercle: 5-5, na 5-2 voorsprong. Een superheerlijke match was dat! Het stadion was nokvol en daverde van enthousiasme. Club, dat er al zeker van was kampioen te worden, dreigde nu een smadelijke nederlaag op te lopen – toen het 5-2 was, had het zelfs 8-2 kunnen zijn! – maar besloot de match zonder gezichtsverlies. Eén keer voordien had ik met Cercle de Brugse derby gewonnen: we versloegen onze buren met 3-1 tijdens mijn eerste seizoen.

**Na vier jaar Groen-Zwart trok je naar AA. Gent. Waarom?**

Ik houd van verandering. Iets nieuws is altijd herbeginnen, een intense uitdaging.  Er waren wel zes of zeven eersteklassers die een oog op mij lieten vallen. Als prof bij Cercle, dat nog meer semi-profs dan fulltime professionals telde, had ik het ook niet altijd gemakkelijk gehad. Ik woonde in Mechelen. Vier jaar lang reed ik bijna dagelijks 250 km met de auto, samen met Marc De Buyser, die in Willebroek woonde. Pas tijdens het laatste jaar werd bij Cercle iets aan de infrastructuur gedaan om het voor profs toch een beetje comfortabel te maken – wel belangrijk voor wie tweemaal per week een hele dag rond Olympia moest doorbrengen omdat hij ’s morgens en later op de middag training had.

> *“Ik genoot ervan als zij, de supporters, ervan genoten!”*

**Aan Cercle gingen Scup Jette, RWDM en KV Mechelen vooraf. Op Cercle volgden eerst AA Gent en daarna nog negen ploegen en ploegjes. Nu echter verdien jij je brood als spelersmakelaar.** **Cercle lijkt wel een kweekvijver voor dat vrij recente voetbalfenomeen: Naast Guy Dejaeghere, Dirk De Vriese, Didier Frenay, Paul Courant en Sebastien Stassin, ben je de zesde ex-Cerclist die zich spelersmakelaar mag noemen. Het zal wel een karikatuur zijn als Jan met de pet de spelersmakelaar definieert als die mens die in de wereld van Koning Voetbal met het grote geld gaat lopen?**

Vooreerst, mijzelf kun je niet echt een spelersmakelaar noemen. Ik werk, nu al vijftien jaar, op het bureau van Didier Frenay, met wie ik een prima relatie heb sinds we samen bij Cercle speelden. Zelf voer ik geen onderhandelingen om transfers te realiseren. Mijn taak is sociale begeleiding van spelers die daar voordeel kunnen uit halen. Uiteindelijk draag ik er, uitgaande van mijn eigen ervaring, zoveel mogelijk toe bij dat voetballers zich in alle opzichten goed voelen. Ze moeten zich zo goed omringd weten dat ze op het voetbalveld onbekommerd het beste van zichzelf kunnen geven. Heel veel is er dat de prestatie van een speler kan afremmen. Het voetbal zelf is uiterst wisselvallig: gisteren ging het opperbest, vandaag valt alles tegen, morgen is een open vraag…  Daarnaast kan zich een grenzeloze variatie aan problemen voordoen: taalproblemen, familiale moeilijkheden, bijvoorbeeld de vrouw weet zich niet aan te passen, de juiste school voor de kinderen wordt niet gevonden… En welke boodschap kan ik Jan met de pet meegeven? Als er geen beroep op makelaars werd gedaan, dan zouden ze niet bestaan. De vraag is echter overvloedig! Speurt vader beloftevol talent bij zoonlief van vijftien of zestien jaar en brandt in beiden de vlam van de ambitie, dan richten zij zich uit eigen beweging tot een makelaar. Ook de voetbalteams zijn vragende partij. En wat dat weglopen met ‘het grote geld’ betreft: contracten zijn doorgaans in dezelfde mate voordelig voor de makelaar waarin ze voordelig zijn voor de speler zelf.

***Steeds meer is voetbal een megagebeuren. “Goed en wel,” waarschuwt Alain, “zolang het bijkomstige, vooral ook in de ogen van de jeugd, geen groter rol gaat spelen dan het speelse op de groene mat.” Zijn laatste boodschap was er echter één om in te kaderen. Hier is het dan: “Cercle forever!” Alain ziet Cercle als een vereniging zoals er niet veel meer zijn: een vereniging die zozeer verankerd is in een heel eigen traditie, dat verdwijnen van zo’n eigenheid ondenkbaar is. Ook Alain is er zeker van: The Great Old, Antwerp, zal nooit een fusie aangaan met wat ook maar enigszins naar Beerschot ruikt. K.V. Mechelen is Club Mechelen niet meer, maar fuseren met Racing Mechelen kán niet. Cercle zal altijd Cercle blijven. Fusie met een – tijdelijk? - beter presterende stadsgenoot, kan alleen maar betekenen erdoor opgeslorpt worden. Een sportief doodvonnis zou zo’n onding zijn voor al wie Zwart-Groen ademt…*** 

**Teamloopbaan** ; Scup Jette – RWDM - KV Mechelen – Cercle - AA Gent – Seraing – Germinal - RC Jet Waver – Union - FC Linz (Oostenrijk) - ED Jette - St.Wetteren - SD Jette - FC Merchtem 2000 - Groen Rood Katelijne - Massemen

 ![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/denil.png)(bron loopbaan & cijfergegevens: Cerclemuseum.be - Danny Cattoor)

(Georges Volckaert – actualisering Georges Debacker)

RETRO SHOT sprak met … Alain De Nil