Algemene voorwaarden

Verkoopsvoorwaarden

Privacy Policy

Cookie policy

Home

Articles overview

Artikels

Foto's

Video's

Nieuws & Media

Spelersoverzicht

A-kern

Jong Cercle

Jeugdacademie_ploegen

Jeugd

Teams

Wedstrijdoverzicht

Wedstrijden

Klassement

Ticketing

Tickets & abonnementen

Supportersfederatie

Supportersverenigingen

Evenementen

Supporters

Jeugdacademie

Voetbalschool

G-Ploeg

G-ploeg

SoccerLAB

Hospitality

Visibiliteit

Activaties

iXpole

Contact info

Contact

Business

Raad van Bestuur

Dagelijks Bestuur overzicht

Dagelijks management

Historiek

Info & Historiek

Stadion

Reglement van inwendige orde

Veiligheid

Community

Over Cercle

Pers & Media

Vacatures

Contactinfo

Nieuwsbrief

Footer

SHOT Nieuws

SHOT

Fans

Routes en bereikbaarheid

Routes & Bereikbaarheid

Toegankelijkheid

Parkeermogelijkheden

Rondleidingen

Naar het Jan Breydelstadion

Missie & Visie

Bestuur

Medewerkers

Project Gulden Kamer

Over Cercle Brugge

Contactinfo & openingsuren

Veelgestelde vragen

Spelers

First team

G-Voetbal

Youth

Navigation

Sponsors

**RETRO: In het kader van 125 jaar Cercle Brugge bieden wij u, een jaar lang, zowat om de twee weken, een retro-interview aan (ooit verschenen in SHOT)  met een oud-speler. Deze 19e aflevering publiceerden we in november 2009.  “Vuustje” speelde slechts twee seizoenen bij Cercle (de reden leest u in het artikel), maar was door de supporters graag gezien omwille van zijn tomeloze inzet en mentaliteit.  Hij speelde in een voor Groen-Zwart ‘zwarte periode’, het verblijf in 2e afdeling voor de eeuwwisseling. Ook dit interview, net als de voorgaande, geeft een mooi beeld van Cercle in de desbetreffende periode.**

## **“’k Zou er het vuur willen instampen.”**

*Sinds een kleine vijf jaar zie je Danny Devuyst niet meer op het voetbalveld. Wél zie je hem langs het veld. Dicht bij de groene arena als zoon Milan speelt met Cercles –13 en wat verder verwijderd van het strijdgewoel bij de thuiswedstrijden van de groen-zwarte fanionploeg. Inwendig echter is er nauwelijks afstand tussen supporter Danny en wat zich voor zijn ogen afspeelt. Ter plekke leeft hij het gebeuren intens mee. En het moet goed zijn. Er moet niet per se gewonnen worden, maar de wil om te winnen moet er wél zijn. Met een slappe vertoning, met gebrek aan inzet, kan Danny niet overweg. “Mijn bloed kookt, ‘k zou ’t vuur zelf er willen in gaan stampen,” zegt hij, “als ik die jonge gasten zomaar een beetje zie voetballen zonder gedrevenheid of met meer oog voor persoonlijk succes dan voor het succes van de ploeg.”  Luisteren we naar een ex-Cerclist die, naar eigen zeggen, van kindsbeen af met het voetbal gaat slapen en met het voetbal opstaat.*

**Danny, je bent geboren in Oostende, je woont in Oostende, je voetbalde het eerst bij Oostende, daarna bij Cercle en later weer bij Oostende. Dat is geen unicum. Weet je wie je dat voordeed?**

Dat kan Johnny Nierynck niet geweest zijn, want al klopt de rest van wat je opsomt, Johnny kwam enkele jaren ná mij bij Cercle. Geen twijfel mogelijk: het was Philippe Schepens.

**Klopt. Jij was zeven jaar toen Philippe van A.S.O. naar Cercle overkwam. Kende jij toen Schepens al? Interesseerde het voetbal je op die leeftijd al zozeer dat je weet had van die A.S.O.-speler?**

Ja, ik kende Philippe. Ik wist veel meer van het voetbal af dan van mijn les op school.Trouwens, toen al was voetbal mijn leven. ‘k Voetbalde voortdurend. ‘k Ging al voetballend om brood! ‘k Heb Schepens altijd gekend als een beenharde verdediger, altijd met zijn kousen naar beneden. Later zou ik eventjes contact met hem hebben, maar het viel niet echt mee. Philippe was jeugdtrainer bij K.V.O. toen ik als enige speler van een derdeklasser met de nationale scholieren in Polen speelde. 

‘k Had laten weten dat ik pas terug, vermoeid, met gezwollen voeten, wat laat zou zijn op de training. Omdat ik dan ook het begin van de training miste, zei Philip me woordelijk: “Vedetten horen hier niet thuis!” Ik kon het niet appreciëren, maar nadien vernam ik dat aan de basis van die uitspraak een conflict lag tussen Philip en James Storme, de trainer van de eerste ploeg, die mij met zíjn spelers mee wou laten trainen. Welbeschouwd is Schepens één uur mijn trainer geweest, maar voor mij waren nationale selecties – met verplaatsingen naar Polen, Schotland, Denemarken, IJsland … – belangrijker dan de kwestie met welke Oostendemedespelers ik trainde.

**Je kwam bij Cercle in 1997-’98, niet in het tussenseizoen maar tijdens het seizoen.**

Ik speelde anderhalf jaar bij eersteklasser Harelbeke en was er wat op de sukkel na een blessure tijdens het tussenseizoen waardoor ik de voorbereiding miste. Wegens financiële problemen stond ook Harelbeke zelf er niet goed voor. Cercle was naar tweede gedegradeerd, stond niet goed geklasseerd, wilde absoluut promoveren en had Jerko Tipuric vervangen door Ronny Desmedt als trainer. Bij zijn driehonderdste Cerclematch viel Wim Kooiman zwaar gekwetst uit, en ’t was duidelijk dat het voor lang zou zijn. 

Ronny Desmedt zag in mij de geschikte doublure, haalde mij naar Cercle en echt, voor mij ging de hemel, de voetbalhemel, weer open. ‘k Voelde me direct thuis. Trainen was weer een plezier. Na mijn eerste match, die we thuis met 1-0 wonnen tegen Waregem, werd ik tot kapitein gepromoveerd. Ronny zei zelfs, sorry als ik het niet te netjes uitdruk: “Dát was het wat ik nodig had, een speler op ’t veld met een grote ‘muil’.” De kans op promotie leek er weer in te zitten…

**Wie nu de ploegfoto van toen voor ogen krijgt, kan haast niet geloven dat zo’n stel klassespelers het seizoen als tiende beëindigde. 1997-’98 was dromen van promotie, geen eindronde halen en, warempel, eindigen in de rechterkolom!**

Er was genoeg talent, we waren een schitterende groep, maar op het veld klikte het niet. We hadden goede spelers, maar geen spelers met wie je naar de oorlog kon gaan. Ik bedoel, er was individueel talent bij de vleet, maar bijvoorbeeld voor de anderen de gaten vullen als zij een fout begingen, dat zat er niet in. Er waren drie Brazilianen aangeworven maar alleen Marcos Lucas viel niet helemaal door de mand.

**Ook Isaac Asare, Swietek, Jerry Tondelua en Arjan Human waren nieuw.**

Met Swietek had ik zijn gloriejaren bij K.V.O. meegemaakt. Tondelua was een gezellige kerel, lachte altijd, maar vond het maar normaal dat hij naar de Coupe d’Afrique vertrok en ons zomaar drie maanden in de steek liet. Human was erg wisselvallig. Asare, ja, dat was een prima verdediger.

**Er was nog heel wat talent, hoor, ook al bleven de resultaten ondermaats. Zo waren er enkele heel beloftevolle gewezen jeugdspelers als Dimitri Delporte, Fabrice Staelens, Joeri Sabbe, Giovanni Dekeyser, Anthony Annicaert, keepers Wim Henneman en Steven Dobbelaere…**

Vooral Giovanni vond ik een technisch sterke speler. Die kón wat met de bal, maar misschien wou hij het wel te mooi doen op het veld. En voor dat ik naar Cercle kwam, moest ik verschillende keren tegen Annicaert spelen. ‘k Vond hem een speler met veel capaciteiten, een moeilijk te bespelen tegenstander, sterk met de bal aan de voet. Maar, neen, ook Anthony kon het niet waar maken.

**Verder zie je op die groepsfoto routiniers als Dominique Van Maele, Björn Renty, Davy Cooreman, Wim Kooiman. Ook nog de twee Ghanezen, Kofi Mbeah en William Berkoe en, ten slotte, Kalusha’s broer, Joe Bwalya. Toch wel een opeenhoping van talent!**

Jawel, maar Davy Cooreman bijvoorbeeld, leefde niet alleen voor het voetbal en hij kende schitterende momenten afgewisseld met opvallend mindere prestaties. Berkoe was echt een supertalent, maar zo freel, zo gemakkelijk met wat fysieke inzet uit de wedstrijd te houden.

**Ja, zo’n wanverhouding tussen talent en prestatie zal wel aan een samenspel van factoren te wijten zijn geweest. Buitenstaanders gaan daarbij spontaan in de richting van de trainer wijzen?**

In dit geval, helemaal ten onrechte. Ronny Desmedt was een prima trainer. Toch zal het wel een nadeel geweest zijn dat hij hulptrainer was voordat hij hoofdtrainer werd. De spelers voelden hem niet echt als nieuw aan. Dat hij de fakkel van Jerko overnam, kwam niet over als een revolutionair nieuwe start, niet als een kans om het verleden helemaal van zich af te gooien en met een gloednieuwe ingesteldheid ten strijde te trekken.

![](https://a.storyblok.com/f/204125/2240x1488/0e13325138/danny-devuyst-2.JPG)*(2009)*

**En jijzelf? Hoe blik je op je eerste half Cerclejaar terug. We weten al dat het goed begon… Was je Cercles nieuwe Wim Kooiman?**

Voor mezelf bleef het een jaar dat me persoonlijke voldoening schonk. Doodjammer dat de resultaten algauw weer tegenvielen en bleven tegenvallen. Neen, ik was geen Kooiman, maar al wat Groen-Zwart ademde, apprecieerde me zeer. In vergelijking met Wim was ik duidelijk minder technisch begaafd – bijvoorbeeld, daar waar er bij Wim zelfs nog wel eens een dribbelnummertje bij kon, was mij dat niet mogelijk - maar ik was sneller en een nog hardere kuitenbijter: mij éénmaal passeren kon, tweemaal niet…

**Je tweede jaar bij Cercle, Danny, was meteen je laatste. Weer was het geen succes voor Groen-Zwart. En voor jou: dat je daarna Cercle verliet, is wellicht geen goed teken?**

Dat wordt een lang verhaal. Zonder dat er veel ruchtbaarheid aan gegeven werd, onderging ik tijdens het tussenseizoen een hartoperatie. Daarna bleef ik een speler met volle inzet, beenhard zoals voordien, maar toch was ik psychisch enigszins geremd. De resultaten gingen alweer de verkeerde kant op en in november werd Dennis van Wijk technisch directeur, zeg maar ‘trainer’. Op het vlak van voetbalkennis was Dennis niets aan te wrijven, maar het contact van mens tot mens als met Ronny Desmedt verdween helemaal. Dennis stond niet open voor conversatie, hij beval en duldde geen tegenspraak.

Je zag zo de kopjes naar beneden gaan. Wie kwam er nog met plezier naar de training? Ernest Konon, altijd joviaal voordien, zei niks meer en spoedde zich na de verplichte nummertjes zo gauw mogelijk naar huis. Swietek zat in zak en as als Van Wijk tegen hem aan het donderen ging. Ik was zowat de enige die Dennis durfde tegen te spreken.

Ik voelde het niet als mijn plicht aan dat ook te doen voor mijn medespelers, maar mezelf liet ik niet zomaar klakkeloos kleineren. Dennis nam het mij niet in dank af. Op het einde van het seizoen wilde hij dan ook niet dat mijn optie gelicht werd, en ik ging terug naar K.V.O. Toen ik het jaar daarop met K.V.O. tegen Cercle speelde, achtte ik me gelukkig dat ik na de match ongedeerd het veld kon verlaten…

 Zonder Van Wijk was ik langer bij Cercle geweest, niet bij K.V.O. maar bij Cercle was mijn plaats. Ik was hier graag, de supporters hadden mij graag, het bestuur had mij graag, ik was een speler die zich altijd honderd procent inzette. Het doet me nu nog pijn dat Van Wijk zo mijn Cerclecarrière gedwarsboomd heeft.

**Zoals gezegd was 1998-’99 niet beter voor Cercle dan voor jou. Er had nochtans gevierd moeten worden omdat Cercle honderd jaar jong werd, en er was dan ook enorm geïnvesteerd: Ernest Konon, Andy Stroy, Philip Piedfort, Steve Stellamans, de Brit Richards, de Fransen Bernhard en Durpes, Alen Avdic en Joeri Pardo. Bovendien stroomden twee jongeren door naar het fanionelftal: Steven Maes en Denis Viane**.

Enkelen van hen speelden niet veel mee, en ‘k herinner me de een beter dan de ander. Met Piedfort had ik in Harelbeke samengespeeld en ik had hem dan ook bij Ronny Desmedt aanbevolen als een snelle rechterflankspeler met veel inzet en een goede mentaliteit.Stroy werd na verloop van tijd wat meer achteraan uitgespeeld en ‘k geloof dat hij daar niet zo gelukkig mee was. Richards was een geweldige beer en Durpes een stevige bonk. Pardo was een toffe jongen met wie ik goed over de baan kon. En van die twee jongeren had ik eerder van Maes een grote carrière verwacht dan van Denis. Zo zie je nog maar eens dat het voetballende vermogen niet altijd de doorslag geeft. Steven Maes was allicht te timide, te stil, te rustig voor de voetbalcorrida: hij zat daar en zei geen woord. En wat Denis betreft, één woord maar: “Chapeau!”

**Aan anderhalf jaar Cercle ging Harelbeke vooraf, en daarvóór en na Cercle speelde je voor K.V.O. Hoe ging het verder?**

Na twee jaar K.V.O. trok ik één jaar naar SV Blankenberge, dan twee jaar naar V.G.O, en ten slotte speelde ik nog een kleine twee jaar bij WS Oudenburg. Een goeie vier jaar geleden openden mijn vrouw en ik een Tearoom, Brasserie, aan de Groentemarkt in Oostende. Gelukkiglijk – ik zal hout vasthouden – draait de zaak momenteel heel goed, mede dankzij de inzet van vijf schitterende mensen in vaste dienst. Van mij eist het echter zoveel energie op dat er van actief voetballen geen sprake meer kan zijn. Al ‘kriebelt’ het soms wel eens…

Sinds twee jaar heb ik ook een nieuwe, welgekomen uitlaatklep: ik heb me een paard aangeschaft, Donvarotti. Het is in Stalhille gestald in een privé-stal, een dressuurstal. Zelf rijd ik er niet mee in competitie, de stalbaas wél, en … bijna altijd wint hij! Voor mij is het puur liefhebberij, maar ook hier kriebelt het af en toe wel een beetje…

*Ten slotte nam ik Danny even onder vuur in verband met Milan, zijn twaalfjarig zoontje bij Cercles U13. Ja, over de hobby van zijn andere oogappel, dochtertje Luna, acht jaar en geregeld achter de omheining Milans supporter nummer één, had ik Danny geen enkele pertinente vraag kunnen stellen want die hobby is ‘rope skipping’, en – net als u, lezer? – daar ben ik niet in thuis. Danny wist me te overtuigen: Milan voetbalt niet omdat zijn pa het wenst (en Milanese dromen zou koesteren: zijn voornaam heeft niets met A.C. te zien) maar omdat dit nu eenmaal met hart en ziel zijn hobby is. Hij voelt zich heel goed  bij Cercle, weet goed dat de weg naar de top vol mijnenvelden ligt en beseft dat, mocht hij erin slagen zijn vader te overtreffen, er meer kansen weggelegd zijn bij Groen-Zwart dan bij dichte of verre buren. Anderzijds beklemtoont Danny dat je je kinderen moet kunnen loslaten eens dat ze enkele jaren ouder zij dan Milan nu is, zodat het voorlaatste woord dan bij de ouders ligt maar het laatste bij de jongeren zelf – niet in confrontatie maar in communicatie. Bovendien verzekert Danny dat hij er zich goed bewust van is dat Milan maar één trainer heeft, en dat is niet Danny himself. Als kers op de taart: Milans pa en zijn ma, maar vooral Milan zelf hechten veel belang aan zijn studies, die vlot verlopen en waaraan hij veel tijd besteedt.*

**Teamloopbaan**; jeugd VGO - jeugd KV Oostende - KV Oostende - RC Harelbeke - Cercle - KVO - SV Blankenberge - VG Oostende - WS Oudenburg

![](https://a.storyblok.com/f/204125/770x166/d446c126ed/tabel-1.jpg)

![](https://a.storyblok.com/f/204125/1488x2240/caf3931621/danny-devuyst-1.JPG)*(2009)*

(bron loopbaan & cijfergegevens: Cerclemuseum.be - Danny Cattoor)

(Georges Volckaert - actualisering Georges Debacker)

RETRO SHOT sprak met ... Danny Devuyst