Algemene voorwaarden

Verkoopsvoorwaarden

Privacy Policy

Cookie policy

Home

Articles overview

Artikels

Foto's

Video's

Nieuws & Media

Spelersoverzicht

A-kern

Jong Cercle

Jeugdacademie_ploegen

Jeugd

Teams

Wedstrijdoverzicht

Wedstrijden

Klassement

Ticketing

Tickets & abonnementen

Veelgestelde vragen

Supportersfederatie

Supportersverenigingen

Evenementen

Supporters

Jeugdacademie

Voetbalschool

G-Ploeg

G-ploeg

SoccerLAB

Hospitality

Visibiliteit

Activaties

iXpole

Contact info

Contact

Business

Raad van Bestuur

Dagelijks Bestuur overzicht

Dagelijks management

Historiek

Info & Historiek

Stadion

Reglement van inwendige orde

Veiligheid

Community

Over Cercle

Pers & Media

Vacatures

Contactinfo

Nieuwsbrief

Footer

SHOT Nieuws

SHOT

Fans

Routes en bereikbaarheid

Routes & Bereikbaarheid

Toegankelijkheid

Parkeermogelijkheden

Rondleidingen

Naar het Jan Breydelstadion

Missie & Visie

Bestuur

Medewerkers

Project Gulden Kamer

Over Cercle Brugge

Contactinfo & openingsuren

Spelers

First team

Partnerploegen "Netwerk De Groene Bron"

Partnerploegen

G-Voetbal

Youth

Navigation

Sponsors

***Op 24 juli 2025 bereikte oud-Cercle-speler Fernand Van Middel de gezegende leeftijd van 100 jaar. Vanzelfsprekend een goede reden om een “retro-artikel” uit SHOT van februari 2005 van onder het stof te halen. We zijn ondertussen ruim 20 jaar verder…***

## **79 jaar jong: Fernand Van Middel geïnterviewd**

*Fernand Van Middel woont in Assebroek op de tweede verdieping van een appartement, in vogelvlucht slechts een kwart kilometer van de Katelijnebrug verwijderd. Aan de gang die naar zijn voordeur leidt, is er iets merkwaardigs.  Daar liggen immers boeken. Niet veel, geen hele bibliotheek. Twee maar. Het ene heeft als titel: “Cercle Brugge 1899-1999” en de titel van het andere is: “Jubileumboek Cercle Brugge KSV.”  “Die heb je daar gelegd omdat je wist dat ik je vanavond kwam interviewen,” zeg ik hem plagend maar toch ook vragend. Nog voor Fernand kan antwoorden, repliceert zijn echtgenote: “Niks van aan, die liggen daar altijd. Fernand is “een échten, een* *harden, hoor!  Zo is hij altijd geweest!”  En of dat waar is!*

**Shot:** Fernand, je bent tussen de twee Wereldoorlogen geboren. Wellicht dichter bij de Tweede dan bij de Eerste?

**Fernand:** Neen, mijn geboortejaar is 1925. Dat is slechts zeven jaar na de Eerste Wereldoorlog en ik was dus vijftien jaar toen de Tweede uitbrak.

**Shot:** Dan ben je tijdens de oorlog soldaat geweest?

**Fernand:** Toch niet. Jaar op jaar kreeg ik uitstel van legerdienst omdat ik “kostwinnende zoon” was, zoals men dat zei.  Natuurlijk heb ik na de oorlog wel militaire dienst gedaan, eenentwintig maanden lang.

**Shot:** Zelfs tijdens de oorlog heb je dus kunnen voetballen?

**Fernand:** Jawel. Ik speelde vriendenmatchen bij de Cercle-jeugd. Bij verplaatsingen die niet  te ver waren, naar Zedelgem of Veldegem bijvoorbeeld, trokken we er met de fiets naartoe.  Mijnheer Van Iseghem reed op kop – wat heeft die mens veel voor de Cercle-jongeren gedaan!

Was het wat verder, naar Torhout onder andere, dan werd een camionette gehuurd waarin we op banken konden zitten. André Deschepper was onze jeugdtrainer. Een goeie trainer!

**Shot:** Je was dus al bij Cercle aangesloten. Hoe was je daartoe gekomen?

**Fernand:** Ik was al een Cercle-spelertje toen ik nog op de lagere school zat, bij de Broeders van Liefde, niet ver van waar de Beurshalle nu staat.  We speelden af en toe tornooien tussen verschillende scholen.  Die matchen werden op het Cercle-veld gespeeld en mijnheer Van Iseghem drong erop aan dat we ons zouden aansluiten bij Cercle. Dat deed ik dan ook heel graag, want vanaf mijn jeugd, zie, voetbal dat was alles voor mij.

**Shot:** Stel je voor, Fernand, dat niet Edmond Van Iseghem maar iemand van het bestuur van Club je had voorgesteld om lid te worden, bij Club dus, had je dan ook toegehapt?

**Fernand:** Oh, neen, heel zeker niet!  En dat hoewel twee broers van me bij de jeugd van blauw-zwart hebben gespeeld.  Trouwens, toen we eens op een tornooi op Dosko St.-Kruis tegen Club speelden, vroeg Louis Van de Casteele van het Club-bestuur me om naar Blauw-Zwart over te gaan, maar hij had geen schijn van een kans.  ‘k Weet zelf niet hoe het komt, maar van meet af aan was het al Cercle waarvoor ik warm draaide.  Allicht zat de school er voor iets tussen. Groen-zwart domineerde er. In de schoolploeg speelde ik er samen met Adhemar Slabbinck. Ook iemand die net zoals ik geen andere kleuren dan groen en zwart kende en met wie ik in klas zat, was René Dewitte, die zich zovele jaren lang zo verdienstelijk voor Cercle heeft gemaakt.

**Shot:** Zie je nog je eerste voetbalschoenen voor ogen, Fernand?

**Fernand:** Jawel, dat waren van die grote, zware bottines.  De tappen onderaan werden er met grote nagels ingeslagen.  Als er nog van die bestaan, zullen ze alleen maar in een museum te vinden zijn…  Ik heb ze niet zelf moeten kopen, want wie een beetje kon voetballen en lang genoeg “schone kon spreken”, kreeg er wel een paar.

**Shot:** Toen de grote ramp, de Tweede Wereldoorlog, ten einde was, was voor groen-zwart niet alle leed geleden.  Cercle kwam zo gehavend uit de strijd dat de degradatie niet te vermijden was bij de eerste naoorlogse competitie, die van 1945-46. Jouw naam komt voor in de lijst van drieëntwintig spelers waarover Cercle toen kon beschikken voor de eerste ploeg. Herinner je je dat seizoen?

**Fernand:** Natuurlijk herinner ik het me.  Ik speelde een twaalftal matchen mee.  Samenspelen met kleppers als Marcel Vanhalme en, vooral, Robert Braet, was fantastisch.  Ik was pas twintig, maar ik mag gerust zeggen dat ik ook alles voor “mijn voetbal” over had.  Ik rookte niet.  Dronk niet. Ging vroeg slapen. Na het voetbal, trok ik direct naar huis. Uitgaan was uitzonderlijk.  Dat Cercle echter van Ere Afdeling naar Eerste Afdeling zakte, was een onvermijdelijke domper op de spelvreugde.

![](https://a.storyblok.com/f/204125/2071x1242/6ddd2fccb3/fernand-van-middel-3-1952.jpg)*1952: Staand: trainer Louis Versyp, Adhemar Slabbinck **Fernand Van Middel**, Raoul Verleye, Roger Claeys, Marin Roje, Maurice Crepain.    
Gehurkt: Joël Hoste, André Cherlet, Pol D’Hoore, Pierre Roggeman,  Georges Debaut*

**Shot:** Mijn persoonlijke herinneringen gaan niet terug tot Braet of Vanhalme – ‘k ben tijdens het tweede oorlogsjaar geboren – maar bij die drieëntwintig spelers van zo-even vind ik naast jouw naam toch nog acht namen van Cercle-spelers die ik wél voor Groen-Zwart heb zien spelen, zij het dan enkele jaren later. Ik vernoem ze even: Etienne Degrande, Roger Claeys, Adhemar Slabbinck, Marcel Pertry, Edmond Verté, Joël Hoste, Maurice Crépain en Fernand De Corte. Op de eerstgenoemde na waren dat in mijn ogen allemaal zo’n sterspelers dat elk van hen voor mij in aanmerking komt voor de eretitel van “de beste”.  Jij kunt beter oordelen: wie stak boven de anderen uit?

**Fernand:** Geef de gouden medaille maar aan Roger Claeys. Niet alleen omdat hij jarenlang als kapitein een voortrekker van de ploeg was, maar Roger moest voor niemand onderdoen qua inzet en techniek.  Bovendien was hij op vele plaatsen inzetbaar, wat niet met iedereen het geval was.

**Shot:** En bij de tegenstanders, welke spelers maakten de grootste indruk op jou?

**Fernand:** Wel, Rik De Saedeleer van Racing Mechelen, de latere tv-reporter, vond ik een crack.  Ook Jef Mermans van Anderlecht en Freddy Chaves van de Gantoise waren ‘voetbalreuzen”.

**Shot:** Het woord ‘voetbalreuzen’ brengt ons weer bij Cercle.  Zo-even zei je dat je nog met Robert Braet hebt samengespeeld.  Braet komt in de verhalen over de-tijd-van-toen naar voor als zo’n superreus, letterlijk en figuurlijk, dat hij misschien wel een beetje een mythe is geworden.  Altijd maar opnieuw komt men ermee voor de dag dat hij ballen kon opvangen met één hand?  Is zijn roem niet wat overdreven?

**Fernand:** Als Robert zo’n uitzonderlijke naam is in de Cercleannalen komt dat niet alleen door zijn prestaties op het veld.  Hij was een prima keeper, maar vooral heb ik hem leren kennen als een schitterende mens.  Met iedereen kon hij goed omgaan. Ook toen hij een nationale beroemdheid was, was hij uiterst vriendelijk, joviaal en behulpzaam tegenover ons, jonge gasten die wij toen waren.

‘k Hoor het hem nog zeggen: “Neen, Fernand, zo zal ’t niet lukken, niet zo, je moet dat anders aanpakken.  Doe ’t op die manier, Fernand – of probeer het zo een keer.”  Met nogal wat  bestuursleden hadden wij niet veel te maken, die stonden ver boven ons.  De voorzitter, bijvoorbeeld, zagen wij heel zelden. Nooit ofte nimmer zou hij in de kleedkamer gekomen zijn.  Maar als wij, spelers, naar iemand opkeken, dan was het naar Robert, die tegelijkertijd één van ons was en in zekere zin toch boven ons stond.

**Shot:** Hoelang heb je met Robert Braet samengespeeld?

**Fernand:** Dat weet ik heel nauwkeurig.  Toen mijn tweede seizoen, 1946-47, bijna halfweg was, kwetste Robert zich aan de hand.  Na acht overwinningen moesten we dan naar Kortrijk Sport.  Fernand Decorte had Robert moeten vervangen, maar hij kon het niet wegens het overlijden van een van zijn ouders.  Noodgedwongen speelde Robert toch, maar hij liet goals binnen die hij anders nooit zou binnengelaten hebben.  We verloren met 6-3, en daarmee eindigde Roberts carrière een beetje in mineur.

![](https://a.storyblok.com/f/204125/1600x1280/4dcfa977f3/fernand-van-middel-2.JPG)*2005*

**Shot:** Cercle speelde toen in Eerste Afdeling, niet meer in Ere Afdeling.  Hoe verliep dat seizoen?

**Fernand:** Zelf speelde ik bijna alle matchen mee, maar Cercle promoveerde niet opnieuw naar de hoogste afdeling, wat we nochtans vurig hadden gehoopt.  Tijdens de volgende jaren ging het minder goed met mij.  In een match op S.K. Roeselare kwam ik bij het koppen slecht neer en ik zakte door mijn knieën.  Tijdens de volgende matchen was het nog een paar keren van hetzelfde laken een broek.  De meniscus van mijn rechterknie begaf het.  Het werd mij steeds maar duidelijker: als ik nog verder wilde voetbal spelen, moest ik me laten opereren. 

In het Brugse had men niet veel ervaring met zulke letsels, en ik trok naar Brussel, naar Etterbeek, op consultatie bij dokter Muylders.  Voordien had ik informatie ingewonnen bij Lucien Masyn van Club, die later nog enkele maanden Cercle zou trainen, en die met succes dezelfde operatie had ondergaan bij dezelfde dokter.  Dokter Muylders achtte een operatie absoluut noodzakelijk, maar ik twijfelde, twijfelde en bleef twijfelen.  Het werd op de lange baan geschoven.  Het Cerclebestuur was niet happig om een operatie te financieren en zelf was ik te schuchter om voor mijn eigen zaak op te komen.  Ten slotte heeft dokter Muylders me in 1948 geopereerd, en dankzij Roger Claeys en Fernand De Corte die voor mij naar het bestuur trokken, organiseerde Cercle een benefietwedstrijd tegen AS Ronse, zodat ik toch enigszins vergoed werd voor de kosten van de operatie en het werkverlet.

**Shot:** Hoe verging het je dan verder?

**Fernand:** Het seizoen daarna kon ik weer spelen, maar ik had niet meer zo’n vaste plaats als voordien.  Af en toe speelde ik met de eerste ploeg, maar het was niet uitzonderlijk dat ik bij de reserves terechtkwam.  Op de bank zitten, bestond nog niet: het was ofwel spelen in het eerste elftal, ofwel bij de reserves.  En zo ging dat voor mij door tot in 1953.  Cercle was in de derde afdeling terechtgekomen en trok drie gewezen eersteklassers aan: Vic Derboven, Richard Van Gassen en Jef Van der Cruysse.  Het jaar daarna zouden dan ook François Loos en Guy Thys overkomen.  Halfweg ’53 voelde ik het aan: mijn speelkans in het fanionelftal zou heel miniem worden.  Ik treurde er dan ook niet om toen ik op training vernam dat Etienne Ryde en ikzelf zouden verwisseld worden voor Omer Baervoets, een beloftevolle speler van F.C Knokke. 

**Shot:** Je ging dus direct met je transfer akkoord?

**Fernand:** Natuurlijk.  Ook als het me niet bevallen had,  zou het bij mij nooit opgekomen zijn om niet akkoord te gaan.  Trouwens, niemand had mij gevraagd of ik daar wel voor te vinden was.  Nadien las ik zelfs ergens dat ik eerst bestemd was om samen met Marcel Pertry naar La Louvière te trekken.  Zo ging dat nu eenmaal: eens dat je een kaart voor welke ploeg dan ook getekend had, was je geen baas meer over jezelf… Maar, godzijdank, bij Knokke heb ik vier prachtige jaren doorgemaakt.  En ik was er graag gezien.  Nadien speelde ik nog een half jaar bij het Daring Ruddervoorde van Joël Hoste – tijdens de tweede helft van het seizoen, want bij het begin ervan was ik weer door mijn knieën gezakt.

**Shot:** Wat voor een type speler was je, Fernand?

**Fernand:** Als ‘halfback’ compenseerde ik mijn beperkte technische bagage door mijn verbetenheid.  Ik was een ‘dullen’, een doorbijter, één die zich niet zomaar voorbij of omver liet lopen.  In het Jubileumboek staat een karikatuur met daaronder als tekst: “Cercle had een krachtige halflijn met Marcel Van Halme, Gaston Maes en Fernand Van Middel.”  Dat dateert van 1948-49. Van Halme en Maes waren ervaren routiniers.  Het beste aan mij was misschien wel dat ik altijd de bal voor mijn medespelers uit passte en niet naast of achter hen.  Dat had trouwens ook een Engelse trainer opgemerkt die eens op bezoek kwam en op wie Raymond  Danneels en ikzelf de beste indruk hadden gemaakt.   Ik wil niet ‘boffen’ hoor, maar echt, ‘k was bezeten van de bal, van het voetbal – zie, dat is nu eens mijn hart rechtuit gesproken.

**Shot:** Dat je met hart en ziel gevoetbald hebt, is me overduidelijk.  Je bent nochtans niet gespaard gebleven van een erge blessure met een lange nasleep.  Ben je door het voetbal, zo mogelijk, meer mens geworden?

**Fernand:** Ja, zeg dat gerust.  Ik heb al verteld dat ik destijds te schuchter was om met mijn probleem naar het Cerclebestuur te stappen.  Het is niet te geloven hoe bedeesd ik was.  Nu is het  me al lang geen probleem meer onder de mensen te komen en een gesprek aan te gaan.  Maar vroeger durfde ik dat niet.  Het is grotendeels aan Cercle te danken dat ik van die schuwheid afgeraakt ben.  Ja, ik ben er beter van afgeraakt dan van mijn knieënmiserie, want met die gewrichten is het nooit meer helemaal in orde gekomen. 

 

*Op mijn vraag of hij 79 jaar oud of 79 jaar jong is, antwoordt Fernand resoluut: 79 jong.  Waarom?  Omdat hij zich zo jong voelt…  Maar ik kan u nog meer over Fernand vertellen, lezer. Wat zeg je van al wat nu volgt?  Fernand vindt nog heel goed de weg naar Olympia als Cercle thuis speelt. Alleen op een kille zaterdagavond volgt hij wel eens een thuismatch van Cercle, de stand althans, op teletekst – anders neemt hij plaats op de tribune bij Adrien en Etienne Ryde, oud-spelers en al een halve eeuw lang vrienden.  Altijd koopt hij Shot.  Wekelijks neemt hij de uitslagen van Cercles jeugdploegen door, van Knokke en van Ruddervoorde.  Maar vooral wat nu volgt, vind ik fantastisch, ongehoord, uniek.  Toen Fernand nog in groen-zwarte trui voor Cercle speelde, zo zegt hij letterlijk, “dan deed ik dat zo graag, dat als men mij had gezegd: ‘Fernand, vanaf volgende zondag moet je voor niets spelen, spelers krijgen geen vergoeding meer uitbetaald,’ wel, dan had ik meteen* *geantwoord: ‘O.k.  Tot zondag!’”*

![](https://a.storyblok.com/f/204125/1600x1280/231667ba2c/fernand-van-middel-1.JPG)*2005*

(Georges Volckaert – actualisering Georges Debacker)

RETRO SHOT sprak met ... Fernand Van Middel