Algemene voorwaarden

Verkoopsvoorwaarden

Privacy Policy

Cookie policy

iXpole

Home

Articles overview

Artikels

Foto's

Video's

Nieuws & Media

Spelersoverzicht

A-kern

Jong Cercle

Jeugdacademie_ploegen

Jeugd

Teams

Wedstrijdoverzicht

Wedstrijden

Klassement

Ticketing

Tickets & abonnementen

Veelgestelde vragen

Supportersfederatie

Supportersverenigingen

Evenementen

Supporters

Jeugdacademie

Voetbalschool

G-Ploeg

G-ploeg

SoccerLAB

Hospitality

Visibiliteit

Activaties

Contact info

Contact

Business

Raad van Bestuur

Dagelijks Bestuur overzicht

Dagelijks management

Historiek

Info & Historiek

Stadion

Reglement van inwendige orde

Veiligheid

Community

Over Cercle

Pers & Media

Vacatures

Contactinfo

Nieuwsbrief

Footer

SHOT Nieuws

SHOT

Fans

Routes en bereikbaarheid

Routes & Bereikbaarheid

Toegankelijkheid

Parkeermogelijkheden

Rondleidingen

Naar het Jan Breydelstadion

Missie & Visie

Bestuur

Medewerkers

Project Gulden Kamer

Over Cercle Brugge

Contactinfo & openingsuren

Spelers

First team

Partnerploegen "Netwerk De Groene Bron"

Partnerploegen

G-Voetbal

Youth

Navigation

Sponsors

**RETRO: In het kader van 125 jaar Cercle Brugge bieden wij u, een jaar lang, om de twee weken een retro-interview (ooit verschenen in SHOT) aan met een oud-speler.  
Deze 12e aflevering publiceerden we in februari 2013.   Het betreft Sébastien Stassin.  Met twee doelpunten in de beslissende laatste wedstrijd van het seizoen bracht hij Groen-Zwart niet alleen in de 7e hemel, maar ook terug in 1e afdeling.  Een speler met karakter, niet op zijn mondje gevallen, en die zich na zijn carrière inzet(te) voor de belangen van voetballers.  
In het **[**kampioenenlied**](https://www.youtube.com/watch?v=2ALP9aLpLA4) (‘t Westvlams Gemiengeld Vintenkoor) bij de promotie in 2003 komt hij voor als “de Hollandse Wallonees”.

![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/stassin-2-2003.jpg)

> **“Driemaal promotie naar hoogste afdeling… “**

*Tijdens het interview zien we rechtstreeks op tv eerst Beerschot 3-0 verliezen tegen Genk en daarna Anderlecht op voorsprong komen tegen Lierse. “Goed voor Cercle,” juicht Sébastien. Het is duidelijk, voor mijn gastheer blijft groen de kleur van de hoop… Tussen half 2001 en half 2004 was Cercle de vierde ploeg bij wie hij voetbalde. Momenteel, 34 jaar oud, speelt hij in derde nationale bij Dender. Hoewel hij door zware kwetsuren achtervolgd werd, zegt Sébastien: “Ik zal voetbal spelen zolang als ik het kan.” Dender is momenteel de negende ‘vereniging’ waarvan hij de kleuren verdedigt. Alleen bij Bergen, de enige Waalse ploeg waarvoor hij uitkwam, voelde hij zich niet kiplekker, en met welke waardering hij naar Cercle opziet, blijkt kristalhelder uit het feit dat hij erop staat dat zijn twee oogappels, Zéno en Noah, bij Groen-Zwart hun jeugdig talent ontwikkelen. Ze slijten hun voetbalschoentjes respectievelijk bij Cercles U7 en U9.*

**Je bent in Henegouwen geboren, Sébastien, in Braine-le-Comte  - ’s-Gravenbrakel in het Nederlands - en het zal dus niemand verwonderen dat je voetbalcarrière niet bij Cercle begon. Wat ging aan Cercle vooraf?**

Eerst en vooral … mijn geboorte! Ik mag echt zeggen dat ik in de wieg terechtkwam met de bal aan de voet. Het was al voetbal wat de klok sloeg. Vader voetbalde in Bevordering, zijn opgang werd door een kwetsuur gedwarsboomd, en daarna werd hij trainer. Bij RWDM klom hij op tot bij de Beloften. Het is normaal dat ik er reeds als kind van droomde profvoetballer te worden, en ik was pas achttien toen René Vandereycken me bij RWDM mijn maidenmatch in de Eerste Nationale liet spelen.  In die tijd was het veel uitzonderlijker dan vandaag dat jonge beloften zo’n kans kregen en hoewel ik dan maar vier matchen in het eerste elftal uitkwam, was ik zeer gelukkig dat ik mocht concurreren met kanjers van spelers zoals Guy Vandersmissen, Daniël Nassen en Daniël Camus.  Overtuigd dat het gunstig was voor alle betrokkenen, leende RWDM mij daarna voor één jaar uit aan Bergen, in Tweede Nationale. Helaas, ik had pas zes wedstrijden gespeeld, toen ik uitviel wegens een spierscheur. Het jaar daarop liep mijn contract bij RWDM door tot het einde van het seizoen, maar ik kocht me na enkele maanden vrij om een contract voor drie jaar te kunnen ondertekenen bij RBC Roosendaal, in de Nederlandse Eerste Divisie.  Tijdens mijn tweede seizoen werden wij er kampioen, zodat we promoveerden naar Eredivisie, Nederlands hoogste afdeling. Zo speelde ik 19 matchen in Nederland op het hoogste niveau. Ik beleefde er veel genoegen aan.

**Halfweg 2001 verliet je RBC om Cercle te steunen bij een vijfde poging om weg te geraken uit de hel van Tweede Nationale. Wellicht was Cercles motief: wat Sébastien in Nederland realiseerde, promotie naar de top, kan hij wellicht ook hier…**

En het eerste jaar, onder Dennis van Wijk, lukte dat … bijna! Het jaar erop, met Jerko Tipuric als trainer, was het dan eindelijk echt ‘bingo’! Tijdens mijn eerste Cercleseizoen speelden we de eindronde. We begonnen vrij goed. Bergen, daarentegen, haalde slechts één op negen. Tijdens onze match op Bergen viel ik gekwetst uit, en uiteindelijk was het dan toch nog Bergen dat promoveerde. Het jaar erna is echter onvergetelijk. Vooral de laatste twee wedstrijden zijn ongetwijfeld diep in het geheugen van vele supporters gegrift. Wonnen we de voorlaatste match, op Zulte-Waregem, dan werden we kampioen. Het bleef 0-0 tot ruim een kwartier voor het einde. Dan scoorde de thuisploeg. Zo’n vijf minuten voor het einde van de match stelde Mo Berthé gelijk, op penalty. We konden nog niets vieren, maar hadden ons lot in eigen handen. Heel de volgende week waren we ervan overtuigd dat we het er goed zouden van af brengen, thuis tegen Dessel. We twijfelden er niet aan, hoewel wij, met speelvogels als Ricky Begeyn en Kristof Arys op kop, voortdurend onszelf en elkaar lachend wijsmaakten: “Op de 40e minuut scoort Bula-Bula, de Desselse spits.” We hadden er zo’n plezier in dat we zelfs tijdens de match nauwelijks een ‘smile’ konden onderdrukken toen na 40 minuten Bula-Bula Dessel op voorsprong schoot… Het stoorde ons nauwelijks. We wisten: “Nu begint het pas…” En zie, nog voor de rust breng ik op een corner van Vital Borkelmans de bordjes in evenwicht: 1-1. Het hele verhaal leek wel in de sterren geschreven: na een 2-1 overwinning verlieten we het veld als kampioen! Voor iedereen was het een hemels feest, maar toch wel voor mij in het bijzonder: ook het tweede Cercledoelpunt scoorde ik, en alweer gebeurde dat op een corner door Vital getrapt.

> *“Die apotheose is er voor mij een om nooit te vergeten”*

![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/stassin-1-2013b.jpg)

**Je had dus wel een bijzonder groot aandeel in die zo lang verhoopte promotie van Cercle naar eerste…**

Die apotheose is er voor mij een om nooit te vergeten, dat is waar, maar kampioen word je nooit alleen. Voetbal is een ploegsport, en eventueel succes heb je aan elf, neen, aan minstens achttien spelers te danken. Voor mij is het wel leuk dat ik bovendien dat seizoen, 2002-2003, in mijn geheugen kon opslaan als “het seizoen van de zes”. Het was zes jaar geleden dat Cercle gezakt was, ik droeg het nummer zes op mijn shirt, ik heb er zes binnengetrapt, en ik kreeg zes gele kaarten.

**Nog goed dat je het alleen over gele kaarten hebt. Er zouden zo zes van die rode kartonnetjes bijgekomen zijn… Maar nu even extra ernstig. Het is misschien wat vermetel van mij, maar graag zou ik een mogelijk delicate vraag stellen. Zou het kunnen dat de promotie naar eerste voor jou een vergiftigd geschenk was? Je speelde zowat alle matchen in tweede, maar ‘slechts’ 19 in eerste. Misschien was je een prima tweedeklasser, maar was eerste net iets te hoog gegrepen?**

Net zoals in de Nederlandse hoogste klasse mocht ik inderdaad 19 keer het veld opdraven, maar evenzeer als bij onze noorderburen vond ik wat ik mocht meemaken een topgebeuren. Wees ervan overtuigd, de droom van elke voetballer in Tweede is het hoogste niveau. Dat een bijna-veertiger in Eerste Provinciale niet wil promoveren naar Bevordering kan ik begrijpen, maar in Eerste acteren, daarvoor leeft elke tweedeklasser die ook maar een beetje ambitieus is. Neen, niet het hogere spelpeil als dusdanig  remde mij af. Dat deden twee andere factoren. Vooreerst: de positie die ik in het Cercleteam toebedeeld kreeg. Als ik toen centraal achterin had kunnen voetballen, had ik wellicht geen enkel probleem gehad. Cercle speelde me echter uit in het middenveld, wat een enorm loopvermogen vergt. Mijn positiespel en mijn traptechniek waren op peil voor de hoogste afdeling, maar ik kan niet ontkennen dat het mij aan snelheid ontbrak. Een tweede gewichtige factor naast die eerste is wat zich bij alle nieuwe eersteklassers voordoet: hectische activiteit op de transfermarkt, zodat voor heel wat spelers de concurrentie enorm toeneemt.

**In het eerste Shotnummer van toen trof ik zes foto’s aan van ‘aanwinsten’: Jimmy De Wulf, Djordje Svetlicic, Harold Meyssen, Andrew Vlachos, Peter Mollez en Nordin Jbari.**

De grootste aanwinsten waren ongetwijfeld Harold en Nordin, terwijl ook Djordje zijn schitterende carrière voortzette. Was ikzelf niet de beste Cerclespeler, ik heb toch mijn steentje ertoe bijgedragen om Cercle in Eerste te houden. Juist nadat ik vernam dat mijn contract bij Cercle niet zou verlengd worden, scoorde ik voor de enige keer in heel mijn leven in Eerste Nationale. Het gebeurde op Lokeren. Ik kwam daarna terecht bij het ambitieuze Zulte-Waregem, waar ik maar een jaar bleef en voor de derde keer een elftal hielp naar ’s lands hoogste afdeling door te stoten. Daarop volgden drie jaar KV Oostende met een ellendige kniekwetsuur naar het einde toe van het eerste seizoen, waarna  tijdens mijn eerste match van het volgende jaar die knie nog veel erger toegetakeld werd: alles gescheurd, zodat ik alles samen bij KVO tien maanden niet kon spelen. Na Oostende moest ik mij drie jaar lang van thuis in Beernem bijna dagelijks 350 km verplaatsen – op vier maanden met een kraakbeenletsel na – om in Lommel uiteindelijk op een haar na de promotie naar Eerste te missen. Tweeënhalf jaar was Franky Van der Elst er mijn trainer, en ook hij kreeg dus telkens zo’n afstand te verteren. Sinds het begin van het huidige  seizoen speel ik bij Dender. Hoelang ik doorga met het spelletje? Er is geen twijfel aan, ik ben er zo van bezeten dat ik zal blijven voetballen zolang het maar kan.

> *“meer dan ooit zwem ik in de voetbalvijver”*

**Wellicht ben je bij Dender geen profvoetballer meer?**

Neen, maar meer dan ooit zwem ik in de voetbalvijver. Sinds 1 december 2011 ben ik voetbalmakelaar, zij het dan geschoeid op een andere leest dan die van de overige makelaars.  Andere makelaars zijn zelfstandig, ik werk als bediende bij Sportassist, een 1-jaar jonge organisatie van het ACV. Dat hun belangen verdedigd worden door een loontrekkende bediende en niet door een makelaar die munt wil slaan uit zijn professionele activiteit, garandeert de voetballers die een beroep op Sportassist doen dat hun zaak niet alleen deskundig maar volstrekt zuiver op de graat behandeld wordt. Het is ver van mij me onverdeeld negatief uit te laten over alle zelfstandige makelaars. Bonafide makelaars zijn noodzakelijk. Jarenlang hebben ex-Cerclespeler Guy Dejaeghere en ook Patrick De Koster, de huidige manager van Kevin De Bruyne, als makelaar heel goed werk voor mij verricht. En dergelijke makelaars zien ook geen concurrentie in Sportassist, ze hebben meer dan hun handen vol. Alleen tegen de malafiden, die er helaas ook zijn, willen wij een tegengewicht vormen.

![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/stassin-3-2013-met-gezin-b.jpg)

**Is de taak van Sportassist beperkt tot hulp bij transfers?**

Denk maar niet dat een transfer altijd een eenvoudige aangelegenheid is. Sommige spelers die zonder ploeg vallen, zitten diep in de miserie. Sportassist richt zich dan ook specifiek tot spelers in moeilijkheden, geeft raad, onderhoudt druk contacten met al wie erbij betrokken kan zijn, levert zo nodig juridisch advies, zorgt ervoor dat overeenkomsten duidelijk en rechtsgeldig op papier staan, en … behaalde nu al een aantal heel degelijke resultaten. Zo hebben we bijvoorbeeld tot ieders tevredenheid Honour Gombami bij Antwerp kunnen binnenloodsen. Ook Kevin De Wolf, ex-doelman van Charleroi, begeleidden wij zodat hij bij Tienen terechtkwam.  Maar, neen, het is ons niet alleen om transfers te doen. We zetten ons in voor ‘de rechten van de voetballers’. Voetballers zijn feitelijk bedienden, en net als alle andere bedienden hebben ze dus rechten en plichten. Een bijzonder belangrijk recht dat ze hebben, is dat hun loon en hun premies tijdig uitbetaald worden. Het gaat niet op dat ze het risico lopen hun financiële verplichtingen niet te kunnen nakomen doordat hun werkgever op dat vlak in gebreke blijft. Spelers moeten weten dat wij hulp kunnen bieden bij vele moeilijkheden en dat het er ons altijd om te doen is hen naar beste vermogen bij te staan. Zonder persoonlijk winstbejag staan we achter hen om hun zaak goed en op een volstrekt ‘propere’ manier te regelen. Ons enig verweer tegen malafide zelfstandigen is dat de spelers die een beroep op ons doen, ervaren en ervan getuigen dat Sportassist deskundig veilige wegen bewandelt.

**Bestaan er in ons land nog initiatieven die vergelijkbaar zijn met Sportassist? En werken jullie uitsluitend voor aangesloten leden?**

Laat me eerst even naar Sporta verwijzen. Sporta is het ACV-syndicaat voor sportbeoefenaars, telt zowat 1200 leden, die uiteraard hun syndicale bijdrage betalen, en van wie wel 80% voetballers zijn. Leden krijgen ondersteuning onder meer als er problemen zijn bij het niet-naleven van het contract en alles wat daaraan gelinkt is. Daarnaast is Sportassist een vzw die ook uitgaat van het ACV, en waarop iedere voetballer gratis een beroep kan doen. Wie dat doet, komt bij mij terecht, en vooral is het mijn taak vrije spelers aan een ploeg te helpen en ploegen die een bepaald type speler zoeken te helpen in hun zoektocht. Voor de betrokkenen zijn er op zijn minst drie voordelen: de spelers zelf betalen niets en voor de ploeg waarbij een contract getekend wordt, ligt de commissie een stuk lager dan bij andere makelaars, de contracten zijn juridisch perfect in orde, en er is navolging op regelmatige basis. Ik word door heel veel spelers en ploegen aangesproken, maar dankzij mijn collega’s van Sporta sta ik er feitelijk nooit alleen voor om de problemen deskundig aan te pakken. Over Sporta kan elke geïnteresseerde volledige informatie vinden via sporta.acv-online.be en het e-mailadres van Sportassist is s.stassin@sportassist.be. Overigens zijn er in België geen instanties die vergelijkbaar zijn met Sportassist. Wel bestaat iets gelijkaardigs al vrij lang in Frankrijk, ook in Nederland. Een Belgisch initiatief dat eveneens alle lof verdient, is ‘Players4contract’, waarbij spelers die einde contract zijn en geen andere ploeg vinden, samen trainen teneinde een goede conditie te behouden. Vooral Filip De Wilde is hier een belangrijke, leidende figuur. Ook dankzij dit initiatief vonden al enkele spelers een nieuwe ploeg.

**Een vraag die zich opdringt, is of Sportassist wel voldoende bekend is bij de voetballers, in het bijzonder bij hen die jullie hulp kunnen gebruiken?**

Meer bekendheid zou uiteraard een groot winstpunt zijn. Veel respons van grote ploegen kregen we niet tot nu toe, hoewel we altijd bereid zijn informatie te verspreiden, eventueel ook rechtstreeks tijdens een samenkomst van spelers. Toch hadden we al met twee eersteklassers, met Zulte-Waregem en met Oud-Heverlee Leuven, hoopgevende contacten.

***Sébastien sprak verder met veel lof over iets dat niets met Sportassist te zien heeft, namelijk het feit dat sporters, zeker beroepsvoetballers, zich meer en meer inzetten voor kansarmen binnen een waaier aan sociale activiteiten. “Hoewel professionele sportbeoefenaars zich veel meer uren inzetten voor hun beroep dan buitenstaanders denken, toch verlangen zij ook iets ánders. Sporters willen niet alleen geld verdienen, net als andere mensen willen ze ook een stuk van hun tijd zonder prestatiedruk sociaal-betekenisvol doorbrengen. Geloof me vrij, heel wat  spelers zetten zich met een groot hart in voor en met sociaal minderbedeelden, en ze beleven er veel plezier aan.” Daarmee samenhangend wees Sébastien me erop dat er niet zoveel voetballers zijn die na hun actieve carrière financieel op hun twee oren kunnen slapen, zodat wat meer betrokkenheid bij de wereld van ‘de gewone mens’ op termijn best nuttig kan zijn. Na het interview reed ik iets wijzer naar huis dan toen ik bij Sébastien aanbelde.  Althans, ik zag beter in dan voorheen dat professionele sportbeoefening een droomjob kan zijn, maar dat ontvankelijkheid voor al wat het sportieve schraagt en draagt, een nuttig tegengewicht kan zijn voor de risico’s onvermijdelijk eraan verbonden.***

Teamloopbaan; jeugd RWDM - RWDM - Mons - RWDM - RBC - Cercle - Zulte Waregem - KV Oostende - KVSK United - Deinze - FCV Dender -  RUS Rebecquoise - Dikkelvenne SC

![](https://storage.googleapis.com/cercle-images-archive/scherm-afbeelding-2024-10-10-om-13-08-48.png)(bron loopbaan & cijfergegevens: Cerclemuseum.be - Danny Cattoor)

(Tekst: Georges Volckaert - actualisering Georges Debacker)

RETRO SHOT sprak met … Sébastien Stassin