Algemene voorwaarden

Verkoopsvoorwaarden

Privacy Policy

Cookie policy

Home

Articles overview

Artikels

Foto's

Video's

Nieuws & Media

Spelersoverzicht

A-kern

Jong Cercle

Jeugdacademie_ploegen

Jeugd

Teams

Wedstrijdoverzicht

Wedstrijden

Klassement

Ticketing

Tickets & abonnementen

Supportersfederatie

Supportersverenigingen

Evenementen

Supporters

Jeugdacademie

Voetbalschool

G-Ploeg

G-ploeg

SoccerLAB

Hospitality

Visibiliteit

Activaties

iXpole

Contact info

Contact

Business

Raad van Bestuur

Dagelijks Bestuur overzicht

Dagelijks management

Historiek

Info & Historiek

Stadion

Reglement van inwendige orde

Veiligheid

Community

Over Cercle

Pers & Media

Vacatures

Contactinfo

Nieuwsbrief

Footer

SHOT Nieuws

SHOT

Fans

Routes en bereikbaarheid

Routes & Bereikbaarheid

Toegankelijkheid

Parkeermogelijkheden

Rondleidingen

Naar het Jan Breydelstadion

Missie & Visie

Bestuur

Medewerkers

Project Gulden Kamer

Over Cercle Brugge

Contactinfo & openingsuren

Veelgestelde vragen

Spelers

First team

G-Voetbal

Youth

Navigation

Sponsors

**RETRO: In het kader van 125 jaar Cercle Brugge bieden wij u, een jaar lang, zowat om de twee weken, een retro-interview (ooit verschenen in SHOT) aan met een oud-speler. Deze 17e aflevering publiceerden we in oktober 2010.  De onderstaande tekst is tevens een mooi stukje Cercle-geschiedenis én een levensles voor jonge spelers. Christophe klom op van bij de jongste jeugdspelertjes tot tweemaal topscorer van Groen-Zwart. Daarbij kijkt hij met respect op naar zijn oud-medespeler, trainer en thans “De Lijn-collega” Jerko Tipurić.**

## **“Geduld beloond …”**

*Waren het er meer dan 60 of waren het er meer dan 70? Christophe Lauwers weet het niet nauwkeurig meer hoeveel het hoogste aantal doelpunten was dat hij tijdens één seizoen scoorde bij de Cercle-jeugd. Als jeugdvoorspeler leek hij wel een baskettter… En dan? Wat bij Cercles eerste elftal? Drie lange jaren lang was Christophe geen vaste titularis. In die periode speelde hij 26 keer, en hoe dikwijls vond hij de weg naar de netten? Twee keren slechts, en dit dan nog wel tijdens zijn derde jaar. Maar wat een metamorfose daarna! Na een overgangsseizoen met 29 matchen waarin 6 goals, werd Christophe tweemaal Cercles topschutter met eerst 16 en dan 24 doelpunten (bekermatchen inbegrepen). Uitgegroeid was hij tot een gouden goalgetter, tot Rode Duivel en tot gegeerd aas op de transfermarkt. Dat we er verder in dit interview op terugkomen, spreekt vanzelf.*

**Beginnen we het interview in Brugge, in Oostkamp of in Oudenburg, Christophe?**

‘k Ben in Brugge geboren, mijn ouders zijn allebei van Oostkamp maar als kind woonde ik in Oudenburg. Mijn vader, Hubert, was en ís een hevige Cerclefan, mijn twee oudere broers voetbalden en het was dus geen wonder dat ik me al vroeg bij White Star Oudenburg aansloot. Algauw had K.V.O. een oogje op mij, maar vader kreeg een duwtje in de rug vanwege zijn vriend Ronny Desmedt, zodat het een jaartje proberen bij Groen-Zwart werd. Bij de provinciale miniemen moesten we onder trainer Johan De Jonckheere op het eind van dat jaar nog één punt halen bij onze laatste match om kampioen te worden, maar … voor een massa volk verloren we op Club! Toch was het een heel goed jaar voor mij, ik mocht blijven en het volgende seizoen speelden we wél kampioen bij de knapen.

> *“Vanaf de eerste minuten kon ik voor Henk niets goed doen”*

**Je eerste competitiematch in Cercles fanionelftal was geen succes, en … twee weken daarna, was je er toen bij?**

Ik debuteerde halfweg het seizoen 1990-’91. Han Grijzenhout bracht me binnen in de kern nadat hij me een paar keren had zien spelen bij de reserves. Hij stelde me eerst op in een oefenmatch tegen RWDM en op 13 januari 91 mocht ik invallen op Germinal Ekeren. Op dat moment was het kalf al verdronken (4-1, denk ik) en de match eindigde op 6-1. 

Twee weken later, op 26 januari, was ik niet geselecteerd. Van op de tribune, omringd door zwart-blauwe supporters, zag ik de Cercleboot tegen het Club van Farina en Foeke Booy lek gaan en zinken tot onder de bodem: 10-0! Erg voor elke Cerclefan, maar vooral voor Grijzenhout, die na een totaal van tien jaar aan het roer bij Groen-Zwart de laan werd uitgestuurd en voor de rest van het seizoen vervangen door Eric Lagrou. ‘k Heb Han slechts een korte tijd als trainer gehad, maar hij is het die voor mij de grote poort geopend heeft, al was het dan nog maar op een kier.

**Ik vermoed dat je liever trainde onder de coach van het volgende jaar, Henk Houwaert, dan onder Han. Allicht hield Henk de teugels niet zo strak?**

Oh, elke trainer is goed, of hij nu midden zijn spelers staat of wat afstandelijker is, zolang hij maar de man is naar wie de spelers opkijken. Met Henk heb ik tegenstrijdige ervaringen gehad. Hij liet mij van start gaan op Boom en na minder dan een half uur haalde hij mij van het veld. Een fait divers, waar elke jonge speler wel mee te maken heeft? Neen, het viel mij zwaarder dan ik je vertellen kan. Echt, ook nu nog meen ik dat je als trainer zoiets niet doet met een jonge speler, zeker niet als je 0-1 voorstaat!

‘k Begrijp niet waarom, maar vanaf de eerste minuten kon ik voor Henk niets goed doen, hij bleef maar kefferen op mij tot hij me zo vroeg al van het veld afhaalde. Wat een vernedering! Ik overdrijf niet als ik zeg dat het me diep geraakt heeft, ja, dat Houwaert mij daar op menselijk vlak gekraakt heeft. Dat we die wedstrijd met 2-3 wonnen, was mij een schrale troost. Daarna ben ik een hele tijd niet meer aan de bak gekomen – allicht doordat ik me had laten verleiden tot een ongepast gebaar naar Henk hem toe. Pas naar het einde van het seizoen toe stelde hij me opnieuw op in de fanionploeg.

**En je derde Cerclejaar, 92-93, weer onder Houwaert, hoe verliep dit?**

Ik heb meer bij de reserves gespeeld dan bij de eerste ploeg. Toch zijn me bij de fanionelf twee momenten bijzonder goed bijgebleven. Naar het einde van het seizoen toe neemt Henk mij mee naar Standard. ‘k Moet invallen bij een 2-0 achterstand. In het resterende halfuur heb ik me echt kunnen tonen: één goal bracht ik aan en één scoorde ik. Resultaat: een prachtig, onverhoopt gelijkspel in de Vurige Stede: 3-3. Het doelpunt dat ik aantekende was een kopbaldoelpunt. Houwaert feliciteerde me: “Ik wist niet dat je kon koppen!” De week daarna mocht ik invallen tegen Club. Nadat Cercle de heenwedstrijd met 3-1 gewonnen had, werd het opnieuw een overwinning met dezelfde cijfers, en … ik scoorde weer! “Dank je, Henk, je hebt me vreselijk in de put geduwd, maar bij jou is mijn al te felle reactie minder lang blijven hangen dan de vernedering bij mij. Na verloop van tijd heb jij me toch de kans gegeven mij in de etalage te plaatsen.”

**1993-’94, je vierde jaar, begon met Houwaert, maar na slechts acht punten uit 13 matchen kwam Georges Leekens aan het roer. Een grote verandering?**

Er veranderde dit jaar minstens zoveel voor Cercle als voor mij. Na een overwegend Kroatische inbreng, zorgde Georges Ingelbrecht voor een sterk Roemeens trio: Dorinel Munteanu, Tibor Selymes en Cheregi, na een tijdje vervangen door Hanganu. Toch was het ook voor mij een belangrijk overgangsseizoen, ik speelde meer matchen dan in de vorige drie seizoenen samen, en ook vond ik langzaam maar zeker de weg naar de netten terug. Maar pas het jaar daarna betekende voor mij de echte doorbraak. 

Onder Jerko Tipurić als trainer trof ik 15 keren raak. Daarmee werd ik Cercles topscorer. Als vroegere medespeler kende Jerko mij goed, hij gelóófde in mij en geregeld gaf hij mij, soms samen met Geoffrey Claeys, nog specifiek technische bijtraining na de officiële oefensessies. Ja, hij was zo een beetje als een vader, een voetbalvader dan, voor mij. Overigens was hij een kalme, stille persoon. Stel je voor, voor zijn eerste match, dan nog wel thuis tegen Anderlecht, deelde hij ons slechts een uur voor aanvang de ploegopstelling mee. We wonnen met 2-1. Er zullen zich wel nog veel Cerclesupporters herinneren dat Björn Renty toen een fantastische entree bij Cercle deed.

**Dit seizoen, 94-95, kon niet beter beginnen. Maar de sensatie verdween algauw. Cercle sloot af op de vijftiende plaats. Dat was nog minder goed dan de vorige twee jaren, toen Groen-Zwart eerst als dertiende en daarna als twaalfde eindigde. Is voetballen bij zo’n ploeg niet een ietwat saaie bedoening, kun je je wel enthousiast inzetten bij een team dat daar vrede mee neemt?**

Het klopt dat ‘niet zakken’ Cercles hoogste ambitie was. Aan de andere kant, een eindresultaat is er pas als het seizoen helemaal voorbij is, niet tijdens het seizoen zelf en ook voor Cercle was het af en toe echt wel feest: uitschieters als die twee derbyoverwinningen in 92-93 zijn spetterend vuurwerk. Bovendien, individueel drijft elke speler op zoveel persoonlijke ambitie dat hij voor zichzelf de lat zo hoog mogelijk wil leggen, élke wedstrijd wil hij winnen. Voor de poen, jawel, maar niet minder uit gedrevenheid om zichzelf te bewijzen.

Vijftiende eindigen was voor Cercle geen referentie, maar wat mezelf betreft, die grote poort waar ik het al over had, stond niet langer slechts op een kier open… Niet alleen werd ik Cercles topscorer, op nationaal vlak scoorden alleen Vidmar van Standard en Stanić van Club méér.

**Inderdaad, in 94-95 was je bij Groen-Zwart de revelatie van het seizoen, maar het jaar daarna deed je nog beter. Je liet 19 keren de netten trillen tijdens 33 competitiematchen en dat lukte je ook vijfmaal in vijf bekermatchen: 24 rozen in 38 wedstrijden!**

Het bekergebeuren stond centraal in mijn laatste Cercleseizoen. Helaas, ik incasseerde een gele kaart in de zestiende finale tegen Lommel en een tweede in de sensationele halve finale thuis tegen Antwerp: 3-3 na verlengingen, nadat we op de Bosuil met 0-3 gewonnen hadden. Tijdens de finale kon ik daardoor alleen maar van op de Heizeltribune toekijken hoe Cercle een 0-1 voorsprong prijsgaf en Club fortuinlijk met 2-1 won doordat scheidsrechter Jeurissen weigerde Cercle een terechte strafschop toe te staan.

> *“Nergens voetbalde ik liever dan bij Cercle”*

**Het bleek algauw dat ook een relatief bekersucces kwalijke sporen kan nalaten. Tibor Selymes vertrok naar Anderlecht, Geoffrey Claeys naar Feyenoord en Christophe Lauwers naar … Real Madrid?**

Ja, er zullen nogal wat mensen staan kijken hebben dat het slechts voor Eendracht Aalst was dat ik Cercle inruilde… De Ajuinen hadden moeten vechten om niet te degraderen, maar één jaar ervoor speelden ze nog Europees en de ambitie was groot. Vooral de persoon van hun trainer, Jan Ceulemans, trok me aan. Na mijn aansluiting maar nog vóór het begin van het nieuwe seizoen kwam er echter een fraudezaak aan het licht, waardoor vele van de betere spelers andere oorden opzochten. 

Er werd veel van mij verwacht, maar ik stond er alleen voor, scoorde elfmaal, en tot de voorlaatste speeldag dreigde de degradatie. Na Aalst speelde ik nog bij Toulouse, het Oostenrijkse SV Ried, Visé, KVO, SV Roeselare, VGO en ten slotte maakte ik de cirkel rond: met nog 3 jaar bij W.S. Oudenburg sloot ik mijn carrière af bij de ploeg waarbij het allemaal begon.

**Waar kende je de meeste voetbalvreugde?**

Daarover kan er geen twijfel bestaan: nergens voetbalde ik liever dan bij Cercle. Ik heb het nogal voor het gemoedelijke, het familiale, het ménselijk aspect. Alleen bij SV Ried in Oostenrijk trof ik een min of meer gelijkaardige, rustige, altijd positieve sfeer aan – maar daar miste ik het voetballen met kameraden uit de eigen streek. Daarnaast is er nog iets waarbij het niet echt om voetbalvreugde gaat maar iets dat toch een aparte plaats in mijn voetballeven inneemt: tweemaal mocht ik als Rode Duivel het veld op – het werd 0-0 thuis tegen Rusland en 2-2 bij een invalbeurt in Italië, waar Geoffrey Claeys scoorde.

![](https://a.storyblok.com/f/204125/1855x3526/a53dc59fe4/lauwers-2.JPG)(1993)

**Ja, je hebt het ver geschopt, Christophe. Het lijkt me echter niet dat het zomaar van een leien dakje liep. Ik meen zelfs dat jouw carrière een unieke illustratie is waar jonge spelers profijt kunnen uit halen. Ik bedoel, als jeugdspeler scoorde je aan de lopende band, maar het duurde lang voor je bij Cercle een gewaardeerde goalgetter werd. Dat moet enorm veel geduld geëist hebben?**

Drie jaar lang kende ik de bank en het reserveteam van meer nabij dan het fanionelftal en scoren bleef uit tot mijn derde jaar, met dan nog slechts twee treffers. Na een overgangsjaar met veel matchen en een redelijk aantal doelpunten, ging onder Jerko de voetbalhemel voor mij helemaal open. Niet alleen werd ik twee jaar na elkaar Cercles topschutter, zoals al gezegd trok ik het Rode-Duivelsshirt aan en een lucratieve, ook sportief interessant ogende transfer diende zich aan. Of jonge spelers zich aan mij kunnen spiegelen? 

Ja, de cijfers van de gekregen kansen en de gescoorde doelpunten liegen er niet om: de langetermijnvisie kan grondig verschillen van die op korte termijn, en natuurlijk is het tenslotte wat je op lange termijn realiseert waar het op aankomt. In een voetbalcarrière spelen vele factoren een rol, onder meer het vertrouwen dat een trainer je geeft, maar als je jezelf tijd, veel tijd gunt en daarbij fysiek en mentaal progressie maakt, dan komt uiteindelijk uit je wat in je steekt. Neen, tijdens mijn lange rijpingsjaren heb ik nooit diep in de put gezeten, ik wist dat ik het kon, ik wist dat geduld beloond zou worden. Zelfs de rancune die ik een tijd lang kende ten opzichte van Houwaert kon niet beletten dat ik graag bleef voetballen en het geloof in mezelf behield.

**Heb je álles uit je carrière gehaald dat je eruit halen kon?**

Dat beweer ik nu ook niet. Ik heb echt wel mijn best gedaan en me heel goed verzorgd. Misschien kunnen we het zo stellen: gezien in het kader van zijn tijd had het nauwelijks beter gekund, maar in de onzinnige veronderstelling dat alles vanaf vandaag te herdoen was, zou ik het wellicht nog beter doen. Als ik zie hoe voetballers tegenwoordig begeleid worden, wat een technische en andere mogelijkheden ze nu aangeboden krijgen, dan denk ik toch dat ik vandaag de dag nog fanatieker met het spelletje bezig zou zijn dan tijdens mijn onherroepelijk voorbije carrière.

**U begrijpt het, lezer, het is geen wonder dat Christophe nog droomt, dat hij nog fantaseert over zijn lange voetballoopbaan. Hoelang hangen zijn schoenen al aan de haak? Nog geen half jaar… Doch meent u maar niet dat Christophes blikveld beperkt blijft tot de horizonnen van Koning Voetbal... Ook voor hem is er meer op aarde en aan de sterrenhemel dan het lederen ding dat ons allen zo intrigeert. Terloops vertelt hij me dat hij in Ichtegem woont, dat hij nu al ruim drie jaar buschauffeur is bij de Lijn, en heel enthousiast voegt hij eraan toe dat hij voor niets méér leeft dan voor zijn gezin, dat hij volgend jaar tien jaar getrouwd is, dat zijn dochtertjes zes-en-een-half jaar en negen jaar oud zijn, dat ze Iza en Luna heten, dat Luna atletiek beoefent bij Houtland in Torhout en… dat hij zopas een koersfiets gekocht heeft! Een koersfiets, in ’s hemels naam?  Jawel, een koersfiets, want zijn vrouw, Patsie Maegerman, is nu eenmaal de meest recente Belgische wielrenster die op een Wereldkampioenschap een medaille gewonnen heeft. Geen gouden. Toch wel een zilveren…**

**Teamloopbaan**; jeugd WS Oudenburg - jeugd Cercle – Cercle - E. Aalst – Toulouse - SV Ried - Visé CS - KV Oostende - SV Roeselare - VG Oostende - WS Oudenburg (2007/08)

![](https://a.storyblok.com/f/204125/608x257/36360a6d13/tabel_lauwers.png)(bron loopbaan & cijfergegevens: Cerclemuseum.be - Danny Cattoor)

(Georges Volckaert - actualisering Georges Debacker)

Retro shot sprak met ... Christophe Lauwers

RETRO SHOT sprak met ... Christophe Lauwers