Algemene voorwaarden

Verkoopsvoorwaarden

Privacy Policy

Cookie policy

Home

Articles overview

Artikels

Foto's

Video's

Nieuws & Media

Spelersoverzicht

A-kern

Jong Cercle

Jeugdacademie_ploegen

Jeugd

Teams

Wedstrijdoverzicht

Wedstrijden

Klassement

Ticketing

Tickets & abonnementen

Supportersfederatie

Supportersverenigingen

Evenementen

Supporters

Jeugdacademie

Voetbalschool

G-Ploeg

G-ploeg

SoccerLAB

Hospitality

Visibiliteit

Activaties

iXpole

Contact info

Contact

Business

Raad van Bestuur

Dagelijks Bestuur overzicht

Dagelijks management

Historiek

Info & Historiek

Stadion

Reglement van inwendige orde

Veiligheid

Community

Over Cercle

Pers & Media

Vacatures

Contactinfo

Nieuwsbrief

Footer

SHOT Nieuws

SHOT

Fans

Routes en bereikbaarheid

Routes & Bereikbaarheid

Toegankelijkheid

Parkeermogelijkheden

Rondleidingen

Naar het Jan Breydelstadion

Missie & Visie

Bestuur

Medewerkers

Project Gulden Kamer

Over Cercle Brugge

Contactinfo & openingsuren

Veelgestelde vragen

Spelers

First team

G-Voetbal

Youth

Navigation

Sponsors

**Retro**                                                                  

**Nog altijd vuur en vlam:**                                     
**John Moelaert geïnterviewd**

**_John Moelaert, oud-Cerclespeler overleed op 8 maart 2023.  Onze betreurde SHOT-redacteur Georges Volckaert interviewde hem in zijn gekende stijl voor SHOT nr 10 (mei) van het seizoen 2006-2007.  
Als vorm van “in memoriam” herpubliceren we dit artikel.  Daarin vernemen we uit de mond van John zelf hoe zijn overstap van Cercle naar Club tot stand kwam en hoe hij daar zelf mee omging.   
Zijn knipoog naar “Ghislaintje” verraad ook wat van zijn inborst._**

**_Leest u even mee?  (Georges Debacker)_**

_Oud-Cerclespelers interviewen maakt mij voortdurend uitdrukkelijker bewust van iets dat in feite vanzelfsprekend is.  Iedereen ervaart het dagdagelijks, maar juist daardoor dreigen we er nauwelijks aandacht aan te schenken.  Wat ik bedoel? Zomaar dit:  hoe enorm mensen van elkaar verschillen...  Voordat ik ex-groen-zwarten interviewde, hadden alle oud-Cerclisten voor mij zowat hetzelfde gelaat.  Wél  hadden ze een eigen positie in het Cerclelandschap met hun specifieke voetbalkwaliteiten en  - prestaties, maar dat ze destijds voor Cercle speelden, was voor mij hét kenmerk van hun persoonlijkheid.  Nu niet meer.  Nu benader ik ook die groep ‘medemensen’ veel genuanceerder.  Velen van hen hoef je niet te interviewen om niet meer naast hun eigen individualiteit te kunnen kijken.  Een vrij willekeurige ruiker: Gunter Nasdalla, Jean-Pierre Gardin, Peter Carly, Willy Berkoe, Paul Courant of ... John Moelaert interviewen, is telkens een heel ander gebeuren.  Je opent je spontaan voor de weerkaatsing van een heel eigen eigenheid._

**Shot:** Je bent een van de vele oud-Cerclespelers die bij de Frères school hebben gelopen.  Toch meen ik dat niet veel van jouw schoolkameraden hun sporen bij Cercle verdiend hebben?

**John:** Neen.  Wél was er één supertalent wiens carrière door een onschuldige maar kwalijke kwetsuur een al te vroegtijdige neergang kende: Johan Allemeersch, een paar jaar jonger dan ik, en nog altijd mijn béste vriend.  Overigens heb ik ‘de Frères’ niet uitgedaan.  Na de lagere afdeling en het lager middelbaar ben ik naar een sportschool in Gits getrokken – iets wat destijds bepaald uitzonderlijk was.

**Shot:** Verbaasd ben ik niet dat je alles op het voetbal zette.  Mij is immers een heel bijzondere herinnering bijgebleven aan één van je activiteiten van, ja, nu bijna een halve eeuw geleden.

In de feestzaal van de Frères vond een welsprekendheidstornooi plaats.  Ik was één van de ambitieuze deelnemers, maar de erepalm werd uitgereikt aan een jongere leerling.  Het viel me niet zwaar dat ik dolf had moeten onderspittten – sorry, ik bedoel dat ik het onderspit had moeten delven.  Om twee redenen  nam ik er graag vrede mee: vooreerst, het onderwerp van de bekroonde speech interesseerde mij ten zeerste en, vooral, die jonge snaak stond zo in vuur en vlam, hij sprak met zo’n meeslepend enthousiasme dat heel de zaal het geregeld uitproestte.

**John:** Natuurlijk herinner ik me dat nog goed.  Je bedoelt die keer dat ik het over ‘Koning Voetbal’ had.  Ook over ‘kaas’ heb ik zo’n voordracht gehouden – mijn vader runde een groothandel in kaas.  Nadien mocht ik ook aan een provinciaal welsprekendheidstornooi deelnemen.  Met minder succes, helaas.  En weet je hoe het kwam, dat ik er minder goed scoorde?  Niet elk jurylid kon het appreciëren dat ik zozeer mezelf vergat – of misschien juist zozeer mezelf wás – dat ik niet over ‘voetbal’ sprak maar over ... ‘futbol’!

**Shot:** Ik wil niet overdrijven, maar overal – zelfs op de speelplaats! – kwam jij over als een brok dynamiek – of is ‘dynamiet’ het juiste woord?  Wellicht kon jij je toen al nergens beter uitleven dan op het voetbalveld?

**John:** Ongetwijfeld.  Het lag voor de hand dat wij ons als leerlingen van de Frères bij Concordia aansloten en op woensdagnamiddag kregen wij dan training op de sportvelden in Sint-Michiels, onder meer van André Devisch, onderwijzer in de lagere afdeling.  Na enkele jaren werd Concordia opgedoekt en zo kwam ik dan bij Cercle terecht op het Kloosterveld in Sint-Andries.  Ook op ‘het Paardenplein’ in Assebroek trainden wij.

**Shot:** Ik vermoed dat er iets niet helemaal klopt in wat je nu vertelt.  Het berust op een nogal wijdverspreide verwarring.  Wat jij ‘Concordia’ noemt was niet echt ‘Concordia’.  Tot een jaar of tien vóór die tijd speelde Concordia, een ploeg gerecruteerd uit (oud-)leerlingen van de ‘Frères’, in een provinciale afdeling.  Die ploeg bestond echter niet meer toen jij begon te voetballen.  Wél was er een overeenkomst tussen Cercle en de Frères waardoor de school instond voor een aparte ploegvorming van leerlingen-Cerclespelertjes.  Officieel waren jullie dus lid van Cercle Brugge.  De kleuren van Concordia, heel wat vroeger dus, waren blauw en geel.  ‘k Denk niet dat jij ooit in een geel-blauwe uitrusting gespeeld hebt?

**John:** Neen, dat niet.  En toch zagen wij ons altijd voor ‘Concordia’ aan... 

**Shot:** Hoe dan ook, algauw was het bekend dat er bij de Cerclejeugd vooraan een speler liep die op geen inspanning zag en heel goed het doel wist staan. Hoe beleefde jij het allemaal zelf?

**John:** Mijn allereerste voetbalpasjes zette ik als linkerback.  Algauw werd ik ‘centrefor’, en,  ik mag gerust zeggen dat het meeviel.  Tijdens één van die seizoenen trof ik meer dan vijftig keren raak.  Twee dagen voor kerstdag 1962 speelde ik mijn eerste match bij de eerste ploeg.  We verloren met 0-1 tegen Antwerp.  Bij Cercle was het, terecht, ondenkbaar dat Gilbert Bailliu als midvoor voor mij de plaats zou ruimen en ik werd als linkerhoekspeler uitgespeeld.

 ‘k  Geef grif toe dat ik voor die positie technisch niet sterk genoeg was – men vergeleek me wel ooit met Victor Wegria, eerder zwaar van gestalte, iemand die het van zijn inzet moest hebben.  Neen, die linkerhoekplaats was mij niet op het lijf geschreven.  Na die maidenmatch bleef ik op de linkerhoek spelen, soms in het fanionelftal, soms bij de reserves.  Niet lang echter.  Tijdens een weekend waarin het eerste elftal verloor, werd ik bij de reserves uitgeprobeerd als linkerback.  Het experiment viel zo mee, dat ik de week erna op die plaats werd opgesteld bij de fanionelf, en dát ... tegen Club, met Thio als rechtstreekse tegenstander.  En wat was het gevolg? ‘k Had definitief mijn plaats gevonden.  Bij Cercle kwam ik nooit meer ánders uit dan als linkerback.

**Shot:** Je hebt vier jaar bij Cercle gespeeld.  Acht derby’s.  Waren dat ‘aparte’ wedstrijden?  
**John:** Heel zeker waren ze dat.  Er is nog altijd een speciale sfeer bij derby’s, maar toen werd er nog meer vooraf gepronostikeerd en van alles georganiseerd om de ambiance op te drijven.  En ... alles samen beschouwd deden wij dat niet slecht tegen de blauw-zwarten: we haalden zeven punten op zestien.  Het grootste succes was de 1-3 overwinning in 62-63 op de Klokke.  Wie herinnert zich niet het memorabele doelpunt dat Robert Somers scoorde?  Het zit allicht nog steviger in het geheugen gegrift van de Clubsupporters dan in dat van de Cerclefans!  Jaren lang hadden ze het moeten meemaken hoe moeilijk ‘de lange Somers’ de weg naar de netten vond en nu hij naar Cercle was getransfereerd, lukte het hem wel – dan nog wel tegen henzelf in hun bloedeigen Klokke!

**Shot:** Het is je aan te zien dat je er nu nog deugd aan beleeft.  Overigens heb ik ook eens nagekeken hoe Cercle het deed bij de derby’s die jij meespeelde.  Cercle haalde vier punten op acht in het Dyserinckstadion en scoorde er warempel meer dan Club: over de vier seizoenen werd het 5-6.  Het is evident dat we het nog over Club zullen hebben, maar vertel eerst even hoe je aankijkt tegen het geheel van je vier jaren in Cercles fanionelftal.  Je eindigde de competitie als tiende, tweemaal als elfde en, ten slotte, als rode lantaarn met ... een buiteling van eerste naar derde.  Zo van buitenuit beschouwd eerder een grijs gebeuren...

**John:** Een beschouwing achteraf en van buitenaf is heel wat anders dan de beleving op het moment zelf.  Elke match was voor mij een open gebeuren, niets stond vooraf vast.  Ik leefde er intens naartoe. Ik verzorgde me ook goed, heel het jaar door. Zelfs tijdens het tussenseizoen liet ik wat mijn fysieke gesteldheid betreft niets aan het toeval over.  Toen ik eens tijdens de vakantie met Johan Allemeersch in Spanje begon te trainen, vroeg hij of ik soms op mijn hoofd gevallen was...  En zo ‘grijs’ was het verloop van elke competitie nu ook niet.  Tijdens het eerste van die competities stonden we na een tiental matchen op de derde plaats.  Halfweg waren we nog slechts negende en we eindigden als elfde.  En over het laatste jaar, 65-66, kan veel verteld worden, maar het was eerder pikzwart dan grijs...

**Shot:** Je speelde 85 competitiematchen en 14 bekerwedstrijden in de fanionploeg.  Is het niet vreemd dat jij die bij de jeugd scoorde aan de lopende band, tijdens die 99 wedstrijden niet één keer de weg vond naar het net van de tegenstanders?  
**John:** Ik speelde nu eenmaal als back.  Vooral als ik ‘mijn mannetje moest houden’, was ik in mijn element.  En ... heb ik niet voor Cercle gescoord, groen-zwart heeft ook geen enkele owngoal van mij geïncasseerd.

**Shot:** Halfweg 1966 trok jij naar Club.  Cercle eindigde als laatste in eerste klasse en degradeerde naar derde wegens vermeende omkoping, waarbij de ‘betrokkene’, Paul Lantsoght, later van alle schuld werd vrijgesproken.  Welke woorden mag ik gebruiken om jouw karpersprong te omschrijven?  
**John:** Ik begrijp goed dat al wie het voor Cercle heeft het lastig had met mijn transfer.   Alleen wie zich genoeg kan inleven in de situatie waarin ik me toen bevond, kan er begrip voor betonen.  Stel je voor dat jij het zelf bent.  Je speelt vier jaar in ‘s lands hoogste afdeling.  Je leeft voor je sport, dag in dag uit.  Je favoriete ploeg waarvan je deel uitmaakt, zakt, niet naar tweede, maar naar derde afdeling.  Naar dérde afdeling, in hemelsnaam!  En je krijgt de kans om over te gaan naar een hoogst ambitieuze eersteklasser.  Wellicht lig je er enkele nachten van wakker, maar wat doe je uiteindelijk?

**Shot:** Twee opmerkingen.  Het was dus niet het financiële voordeel dat voor jou onweerstaanbaar was?  En toen je tekende voor Club wist je al dat het voor Cercle niet tweede maar derde klas zou worden?  
**John:** Geld sprak mij niet aan; van huis uit hoefde ik mij daar geen zorgen over te maken.  Het sportieve, louter de kans die ik kreeg op het sportieve vlak, gaf de doorslag.  En of derde klas al vaststond?  Neen, officieel niet, maar vanwege een Clubvertegenwoordiger in de Belgische Voetbalbond wist ik welke tijdbom er onder groen-zwart aan het tikken was...  Ik tekende voor Club op de laatste dag dat er nog kon getransfereerd worden, een hele tijd nadat Gilbert Bailliu’s transfer naar Club geregeld was.  En, laten wij de zaken stellen zoals ze zich hebben voorgedaan, voor Cercle was mijn transfer lang geen kwalijke zaak.  Naast een niet te versmaden som geld kreeg Cercle drie degelijke Clubspelers toegeschoven: Mitchell, Verkeyn en Roger Blieck. Ja, Club wilde mij per se.  Ze kenden mij uit de derby’s...  Stel je voor, tijdens de laatste derby had ik rood gekregen voor een tackle op Thio.  Zes weken schorsing!  Nadien gaf Johnny toe dat ik hem nauwelijks geraakt had.  Maar het schijnt dat vooral de indruk die ik had gemaakt tijdens mijn laatste match met Cercle de doorslag gaf.  Een ramp!  Een catastrofe!  Het ergste dat ik met Cercle meemaakte...  12-0 op Anderlecht!  We gingen af als een gieter.  Een clubafvaardiging oordeelde dat er maar één Cerclespeler heel de wedstrijd door op zijn tanden bleef bijten.  Het was nochtans eerder op mijn tandvléés dan op mijn tanden zelf dat ik beet...

**Shot:** Ik vraag me iets af wat ik moeilijk onder woorden kan brengen.  Toen jij voor Club speelde na al die groen-zwarte jaren van kindsbeen af,  speelde jij dan niet zo een beetje als het ware met een handrem op?  ‘k Bedoel, was er niet iets dat je belette je volop in te zetten?   Voelde jij je echt kiplekker?  
**John:** Zie, ik doe dit of ik doe dat.  Wát ik doe, wil ik goed doen.  Niet alleen zet ik er mij honderd procent voor in, ik ga er helemaal in op.  Bij Club heb ik mooie dagen meegemaakt.  We haalden de landstitel niet, maar we werden driemaal tweede en we wonnen de Beker van België.  Aan de andere kant slaat ook nu nog mijn hart veel harder voor Cercle dan voor Club.  Aan Cercles derbyzege een paar maanden geleden heb ik veel plezier beleefd.  Bij matchen van Club in Europees verband heb je een heel andere situatie.  Dan zie ik wel graag dat zij het halen.

**Shot:** Je bent geregeld te zien op Cercles thuismatchen.  Mooi zo!  
**John:** Jawel.  ‘k Vind het doodjammer dat ik daar zo weinig oud-Cerclespelers aantref.  Slechts een paar zie ik er zowat altijd, en drie of vier af en toe wel eens.  Ook vind ik het jammer dat er niets georganiseerd wordt om al was het maar één keer per jaar oud-Cerclisten  samen te brengen.  De wedstrijd tussen twee teams van oud-spelers bij het begin van dit seizoen laat zien dat zoiets nochtans mogelijk moet zijn...

**Shot:** Hoe lang heb je bij Club gespeeld?  En wat volgde daarop?  
**John:** Zes jaar speelde ik voor Club. ‘t Had langer gekund, maar daarna had ik fulltimeprof moeten worden.  ‘k Was medisch afgevaardigde bij een groot medisch bedrijf – ik ben afgestudeerd als kinesist maar heb het beroep nooit uitgeoefend.  Ook was ik al de dertig voorbij.  ‘k Ben dan speler-trainer geworden bij het ambitieuze Harelbeke, toentertijd in tweede provinciale.  Nadat we tweemaal na elkaar kampioen speelden, trok ik als trainer naar Aalter. Vervolgens speelde ik één jaar bij Wevelgem, en ten slotte trainde ik één jaar Beernem, zes jaar Jabbeke, vier jaar Den Haan, drie jaar Zedelgem en opnieuw vier jaar Den Haan.  Intussen veranderde ik ook van werk en vijftien jaar lang deed ik ‘s nachts geldtransport voor Securitas.  Sinds zes jaar ben ik met pensioen.

_Het zou niet mogen, lezer, dat het laatste dat u over John leest, een droge opsomming van getallen is. Dan nog wel eindigend op iets dat misschien wel een langgerekte platte rust suggereert...  Ai, wat een verkeerd beeld van John dreig ik u te bezorgen!  John **wás** niet zomaar dynamiek, dynamiet.  Hij **wás** niet alleen vuur en vlam.  Terecht leest u bovenaan: ‘**Nog altijd**’ is hij ‘vuur en vlam’.  Maakt u maar even de som van alle getallen die droogweg uitdrukken hoelang hij op en langs  de voetbalvelden actief was: dit realiseer je niet als niet een waaier aan energie je natuur uitmaakt.  ‘Een waaier aan energie?’  Ja, zeker, energie vindt niet alleen kanalen op het fysieke vlak.  Zij drukt zich uit in vele vormen van vitaliteit.  In een telefoontje na het interview vraagt John me via het interview een knipoogje door te seinen naar Ghislain de Groote.  -  ‘Knipoog vanwege John Moelaert, Ghislain!’  -  ‘‘Veertig jaar lang al is ‘Ghislaintje’ voor mij een symbool voor al wat groen en zwart is,’’ zegt John.  Een goed jaar geleden mocht Cercles alom bekende Shotverkoper de  wisseltrofee-Robert Braet  in ontvangst nemen.  Een duidelijker teken hoezeer heel de Cerclefamilie Ghislain waardeert, is niet in te denken.  Evenmin als ik mij een welsprekender teken dan deze sympathieke attentie kan indenken ter illustratie hoezeer Johns energie zich uit via een palet met vele kleuren._

(Georges Volckaert)

SHOT blikt terug op ... John Moelaert