History

Cercle Sportif Brugeois werd opgericht binnen de muren van de school van de broeders Xaverianen (De Frères in de volksmond) op 9 april 1899. Voorheen waren er reeds vier voetbalploegen in Brugge, maar vanaf 1902 telde Brugge er nog slechts twee. Football Club Brugeois en Cercle Sportif Brugeois.

In 1901 sloot Cercle zich aan bij de “Belgische voetbalbond” (toen UBSSA- Union Belge des Sociétés de Sports Athlétiques) en kreeg bij het in voegetreden van de stamnummers in 1926 het nummer 12. In de eerste tien jaar van het Groen-Zwarte bestaan kende de ploeg ups en downs en betaalde leergeld, maar na de viering van het tienjarig bestaan in 1909 ging het snel opwaarts.

Na in 1910 derde geëindigd te zijn op slechts twee punten van kampioen Union, doorbrak Cercle in 1911 met een eerste landstitel de hegemonie van de Brusselse ploegen door als eerste Vlaamse ploeg kampioen te worden.

Na in 1924 de “Koninklijke titel” te verwerven en Royal Cercle Sportif Brugeois” te worden, konden de groene Bruggelingen in 1927 een 2e landstitel veroveren. Ook de Beker van België kwam dat seizoen op het palmares samen met tal van andere trofeeën.

Na een respectievelijke 3e en 4e plaats in de volgende seizoenen was het derde seizoen opnieuw bingo. Op een spannende slotspeeldag won het tweede geklasseerde Cercle met 4-1 tegen Lierse en verloor (wat niemand verwachtte) leider Antwerp met 3-5 tegen Standard. Cercle was opnieuw kampioen en mocht in Genève aantreden in de “Coupe des Nations”, de voorloper van de Beker der Landskampioenen. In 1936 kwam de weerbots. Oudere spelers haakten af en jongere waren nog niet 100 % in staat om dit aan te vullen. Cercle zakte voor het eerst naar de 2e klasse, maar kon na twee seizoenen terug aanknopen met de elite. Kort nadien diende de tweede wereldoorlog zich aan en normale competities waren veruit onmogelijk, hoewel er wel gevoetbald werd. Bij het hervatten van de “normale” competitie na de oorlog was Cercle op de sukkeltoer en degradeerde. Mede door een hervorming van de afdelingen (1952) werd Cercle dat jaar zelfs een 3e klasser. 1956 bracht licht in de duisternis en Cercle speelde afgetekend kampioen, na het seizoen voordien op twee punten van promotie te strandden. Op eerste afdeling was het nog vijf seizoenen wachten. Na in 1960 een barragewedstrijd om de promotie (2e plaats) tegen Patro Eisden te verliezen, lukte een 2e plaats wel in het seizoen 1960-1961. Cercle na vijftien jaar terug op het hoogste niveau!

De eerste drie seizoen draaide Cercle, net als buur Club trouwens, rustig mee in de middenmoot. Het seizoen 1965-1966 zou echter een rampjaar worden, dat ei-zo-na het begin van het einde inluidde voor Groen-Zwart. Cercle eindigde niet alleen laatste in 1e afdeling maar werd ook door Lierse speler Bogaert beschuldigd van omkoperij. De voetbalbond veroordeelde Cercle, na een schertsprocedure, naar 3e afdeling. De geviseerde Cercle vice-voorzitter Lantsoght nam ontslag en trok naar de burgerlijke rechtbank, waar hij over de ganse lijn gelijk kreeg. De voetbalbond werd veroordeeld tot een schadevergoeding en het publiceren van het vonnis in “Sportleven”, het orgaan van de KBVB. Voor Cercle kon het onrecht niet meer rechtgezet worden. De nieuwe competitie in 3e klasse was immers reeds lang aangevat. Het eerste seizoen van Cercle in 3e klasse werd geen walk over. Verschillende spelers verlieten de ploeg en de nieuwkomers konden dat verlies niet helemaal opvangen. Een 4e plaats was het resultaat.

Na afloop van dit seizoen werd in mei 67 een nieuwe Raad van Bestuur gekozen en werd Urbain Braems aangesteld als trainer. Er werd een vijfjarenplan opgesteld met als doelstelling Cercle binnen de vijf jaar terug in eerste afdeling te brengen. En of het lukte. Urbain Braems realiseerde het in vier jaar. Het eerste jaar, 1967-1968, vierde men reeds de promotie naar 2e afdeling. Dit verliep echter niet zonder slag of stoot. De laatste wedstrijd van het seizoen, tussen de nummers 1 en 2 – Cercle en E. Aalst, eindigde in het voordeel van de Ajuinen. Door een administratieve fout van de Aalstenaars op het scheidsrechtersblad, trok Cercle, na een lange procedure voor “de groene tafel”, aan het langste eind. De Bruggelingen voelden wel een morele wroeging, maar vonden het anderzijds een rechtzetting van het onrecht dat hen twee jaar voordien aangedaan werd.

Op 8 juli 1968 werd tijdens een buitengewone algemene vergadering ook komaf gemaakt met de Franstalige benaming. Vanaf dan werd het “Koninklijke Sportvereniging Cercle Brugge”. Na een 4e en een 6e plaats in 2e afdeling, mocht de groene kant van Brugge in 1971 juichen. Cercle stond terug in 1e afdeling. Ditmaal zou het een kwarteeuw (!) duren met uitzondering van één jaar 2e afdeling in het seizoen 1978/79, waar “Cerkeltje” wel direct kampioen speelde. De hoogtepunten uit deze periode zijn in de Bekeravonturen te vinden, zoals pakweg: 1977 1/2 finale tegen Anderlecht (verloren in verlengingen), 1985 gewonnen finale tegen SK Beveren, 1986 verloren finale tegen FC Brugge (met dank aan Mr. Constantin), 1987 1/2 finales tegen FC Luik, 1996 verloren finale tegen FC Brugge (met dank aan Mr. Jeurissen). Internationaal noteren we in 1985 de Europese wedstrijden tegen Dynamo Dresden, waar alweer de scheidsrechter onbetwistbaar een bepalende factor was bij de terugwedstrijd op Oost-Duitse bodem en 1997 waar het Noorse Brann Bergen een maatje te sterk was voor Groen-Zwart.

Niet alleen Brann Bergen was in het seizoen 1997-1998 te sterk voor Cercle. Ook de andere eersteklassers waren dat. Cercle eindigde laatste en degradeerde. Het vertrouwen was groot om de stunt van 1978/79 terug over te doen en direct terug te promoveren. Met de gedane aankopen zagen de enthousiaste supporters het goed zitten, maar o.a. de Braziliaanse “samba-voetballers” pasten niet in het stramien van het type voetbal in 2e afdeling. De lijdensweg in 2e afdeling zou zes jaar duren. Daar viel ook het, wel feestelijk gevierde, 100-jarig bestaan in. In 2003 bracht oud-speler Jerko Tipuric Cercle terug naar eerste. Hij loodste Cercle ook probleemloos door het eerste seizoen bij de elite. Toch moest hij daarna het veld ruimen voor Harm van Veldhoven die net FC Brussels naar 1e afdeling geloodst had. Cercle sloot ook een partnership af met Blackburn Rovers. Groen-Zwart bleef een middenmoter.

Een seizoen dat de Cercle-supporters nooit zullen vergeten is 2007-2008. Glen De Boeck, assistent-trainer bij Anderlecht, mocht zijn kunnen als hoofdcoach bewijzen bij Cercle. Hij liet zijn spelers fris aanvallend voetbal brengen. Dit ging niet onopgemerkt voorbij en het gemiddeld toeschouwersaantal bij Cercle steeg tot 10.000. Halfweg de competitie stond Cercle op de 3e plaats. Uiteindelijk viel Groen-Zwart net buiten de Europese prijzen met een 4e plaats. Mocht Tom De Sutter, als topschutter bij Cercle, niet die zware blessure opgelopen hebben tijdens een onnodig langdurige opstelling tijdens een interland, eindigde Cercle beslist hoger.

Ook in de Beker verliep het aardig. Buur Club werd verslagen in de 1/8 finale en kampioen Standard kreeg 4-1 om de oren in de 1/4 finale. Na een 0-0 bij de rust in de terugwedstrijd toverden de “Rouches” nog een 4-0 eindstand uit de mouw. In het 2e seizoen De Boeck viel de transfer (vanuit Glasgow Rangers) van oud-jeugdspeler Thomas Buffel op (die echter meer dan hem lief was door de trainer op de bank gelaten werd) en de uitgaande transfer halfweg de competitie, toen Cercle 4e stond, van Tom De Sutter naar Anderlecht. Cercle haalde tevens de halve finale van de Beker welke het op KV Mechelen verloor via de strafschoppen.

In het seizoen 2009-2010 deden de “play-offs” hun intrede. Het belangrijkste feit viel opnieuw in de Beker te noteren. Cercle speelde immers de finale tegen AA Gent. Die finale werd verloren, maar Cercle mocht opnieuw de Europese weide in.

Donderslag bij heldere hemel voorafgaand aan het seizoen 2010-2011. Glen De Boeck die, op de 111e verjaardag van Cercle nota bene, met veel bravoure zijn contract tot 2014 verlengde, verbrak, toen de inkt nog niet droog was, eenzijdig zijn contract om naar Beerschot te trekken. Cercle gaf reeds veel jonge trainers een kans en ditmaal mocht Bob Peeters de honneurs waarnemen. Een ander belangrijk gegeven was dat Cercle een samenwerkingsovereenkomst afsloot met Sporting Lissabon. Europees verloor Cercle thuis (in het Ottenstadion weliswaar) van het Finse Turku met 0-1, maar in Finland werd het 1-2. Het werd een dolgekke terugvlucht naar “Ostend-Bruges airport”. Het Cypriotische Anorthosis Famagusta werd de volgende tegenstrever. Thuis een oververdiende 1-0 overwinning, in Larnaca verloor Cercle in de slotminuten met 3-1. In de competitie gingen de buren twee maal voor de bijl en ook Anderlecht en Standard dropen puntenloos af uit Jan Breydel. In de Beker opnieuw een halve finale, maar door een 0-0 op Westerlo en een 3-3 thuis, werd Cercle geen finalist. 2011-2012 werd een seizoen met enkele leuke uitschieters, maar vanaf 2012-2013 ging het bergaf. Het seizoen startte goed, maar het tij keerde. Bob Peeters werd ontslagen en opgevolgd door Foeke Booy die enige tijd later ook zijn C4 kreeg. Assistent Lorenzo Staelens kreeg het vertrouwen en hield Cercle in 1e via PO3 en een eindronde met 2e klassers. De blikvanger van dat seizoen was het inlijven van Eidur Gudjohnsen. Een heuse stunt van Cercle. Tussendoor speelde Cercle alweer een Bekerfinale. Ditmaal tegen KRC Genk. De wedstrijd werd verloren, maar de spelers en 10.000 Brugse supporters mochten met opgeheven hoofd het Koning Boudwijnstadion verlaten.

Ook in 2013-2014 werd het vaak pompen of verzuipen. Op de slotdag van de reguliere competitie boog Cercle, eenmalig in retro-trui, een 0-2 achterstand tegen YR KV Mechelen tussen de 87’ en 94’ om tot een 3-2 eindstand. Behoud verzekerd en ongeziene vreugdetaferelen. De neerwaartse spiraal was echter voelbaar. De slotdag van de reguliere competitie 2014-2015 eindigde dramatisch voor Cercle. In de slotminuten was het ditmaal KV Mechelen dat een 2-0 achterstand omboog tot een 2-3 winst. De assistent-scheidsrechter verzuimde bij de aansluitingstreffer in de 89’ een duidelijk buitenspel te vlaggen en veroordeelde Cercle daarmee onrechtstreeks naar 2e afdeling. Door de competitiehervorming werd 2e klasse na een jaar 1e afdeling B. In de eerste twee seizoenen, in de op een na hoogste reeks, kon Cercle geen potten breken. 
Voor het seizoen 2017-2018 lagen de verwachtingen hoog.  De Franse kampioen Monaco nam een meerderheidsparticipatie in Groen-Zwart. 25 (!) nieuwe spelers werden aangeworven, waaronder enkele grote jeugdtalenten van de Monegasken. Dit alles met één doel: de promotie naar 1A! Dat het menens was bewees een nieuwe stunt. Cercle stond op drie wedstrijden voor het einde van de eerste periode 3e, wat als onvoldoende beschouwd werd t.o.v. de ambities. Coach José Riga werd bedankt voor bewezen diensten en niemand minder dan Frank Vercauteren nam het roer over.  De meer dan zestigvoudige Rode Duivel had drie wedstrijden (tot het einde van de uiteindelijk door Beerschot-Wilrijk gewonnen periode) om de ploeg naar zijn hand te zetten en de 2e periode te winnen.  Dit lukte en een dubbele confrontatie met de Antwerpenaars zou beslissen (ondanks het feit dat Cercle kampioen was, maar dit van geen tel was voor de promotie) wie naar 1A zou promoveren.  Op het Kiel liep Groen-Zwart een 1-0 nederlaag op.  De terugwedstrijd op 10 maart 2018 werd legendarisch.  Een massa supporters wachtten voorafgaand aan de wedstrijd de spelersbus op in de Olympialaan.  Er volgde een voor Cercle  ongezien spektakel buiten het stadion.  In een kolkend stadion kwam Cercle 2-0 voor en was het virtueel een 1A-ploeg tot  B.-Wilrijk tegenscoorde in de 84e minuut.  Ongeloof en droefenis tot scheidsrechter Boucaut Cercle in de 88e minuut een strafschop toekende bij een fout op Irvin Cardona.  De 21 -jarige nam zelf zijn verantwoordelijkheid en schoot Cercle in de slotminuut naar de 7e hemel.  Enorme vreugde-uitbarstingen en enkele weken later een ware triomftocht voor Groen-Zwart door de Brugse binnenstad.

Na de oververdiende promotie volgde in het seizoen 2018-2019 een nieuwe uitdaging, nl. als pas gepromoveerde het behoud verzekeren in 1A.  De nieuwe coach (Frank Vercauteren ging niet in op een nieuwe overeenkomst) Laurent Guyot, stelde 30 punten als doelstelling.  Een aantal waarmee het behoud verzekerd moest zijn.  Ook nu weer was het even wennen voor de supporters aan tal van nieuwe gezichten. Cercle kende een aardige start, maar kon tegen de zogenaamde topploegen geen potten breken.  In de terugronde leek dit aanvankelijk wel te lukken.  Ploeg in vorm en titelkandidaat KRC Genk kreeg thuis zijn eerste nederlaag aan de broek van Groen-Zwart en ook Anderlecht moest het ontgelden in Jan Breydel (16/12/18). Maar, toen stopte het.  Tot de laatste wedstrijd van de reguliere competitie won Cercle geen enkele wedstrijd meer.  De beoogde 30 punten werden dus nipt (28) niet meer gehaald. Cercle strandde op een 13e plaats, maar het behoud was verzekerd.

Ook bij aanvang van het seizoen 2019-2020 dienden de supporters te wennen aan heel wat nieuwe gezichten.  O.a. dit van de trainer. Die kwam opnieuw van over de Franse grens.  Fabien Mercadal.  Hij verscheen wel laattijdig (juni) ten tonele.  Was dit de oorzaak van de zeer slechte start van de ploeg?  Niet helemaal wellicht.  Waar Groen-Zwart het vorige seizoen zeer succesrijk startte, wat uiteindelijk de basis was voor het behoud in eerste, was het dit voetbaljaar net andersom.  Cercle behaalde aanvankelijk 3 op 30 en leek een vogel voor de kat.  In het eerste aantreden voor de Beker van België verloor het thuis zelfs tegen 2e amateurploeg US Rebecquoise.
De komst van de Duitse trainer Bernd Storck (na het ontslag van Mercadal in oktober), die ook een grondige hervorming doorvoerde in de technische staf, betekende een revival waarbij Cercle met een ongelofelijke 12 op 12 in het voorjaar, zich op de voorlaatste speeldag van de reguliere competitie verzekerde van het behoud.  Die voorlaatste speeldag verloor Cercle weliswaar met het kleinste verschil (2-1) op Club, maar verliet in feestvreugde het eigen terrein gezien Beveren verloor op Moeskroen.  Meteen een onoverkoombare brug voor Blauw-Geel t.o.v. Groen-Zwart.  De laatste wedstrijd, tegen KVO, dat samen met Beveren (laatste in de stand) de potentiële dalers waren, werd wegens het coronavirus niet meer gespeeld.  Uiteindelijk zakte niemand, maar Cercle had het toch puur sportief behaald…
Opvallend dit seizoen was ook de “machtswissel” aan de top. Frans Schotte gaf, na twee ambtstermijnen, aanvang 2020 de fakkel door aan Vincent Goemaere.  Aan hem ook de opdracht om het stadiondossier, dat - door bokkensprongen van anderen - onverwachte wendingen aannam, in goede banen te leiden. 

Het seizoen 2020-2021 werd opnieuw een seizoen om op sportief vlak snel te vergeten.  Niet alleen was corona, alias Covid 19, een serieuze spelbreker waarbij supporters nauwelijks enkele  wedstrijden live konden bijwonen, maar opnieuw was Groen-Zwart slechts op de voorlaatste speeldag zeker van het behoud.  Het scenario was weliswaar anders dan het seizoen voordien.  Het seizoen startte met aardige resultaten maar keerde, na een uitgestelde wedstrijd tegen Moeskroen (corona bij de Henegouwers) toen Cercle in een goede flow zat, en een wedstrijd later zelf met “coronagevallen” gehandicapt aan de wedstrijd op Charleroi moest beginnen.
De goede start kwam onder het bewind van Paul Clement.  “Tovenaar” Bernd Storck die vorig seizoen de “remontada” met Cercle en dito behoud verwezenlijkte, zocht andere oorden op.  Ditmaal zocht men de sportieve staf over het Kanaal.  Een quasi volledige Britse staf deelde de lakens uit langs de “groene kant” van Jan Breydel.  Paul Clement had tal van adelbrieven als assistent bij o.a. Hiddink en Ancelotti en ploegen als Chelsea, PSG, Real Madrid en Bayern München.
Na speeldag 23, een zespuntenwedstrijd op STVV waar Cercle met 3-0 de boot in ging, werd bestuurlijk ingegrepen en gentleman Clement bedankt voor bewezen diensten.  Zijn opvolger werd Yves Vanderhaeghe die zelf net de bons gekregen had bij KV Kortrijk.  Een gouden zet zo bleek.  Cercle bewerkstelligde opnieuw op de voorlaatste speeldag de redding.
Enkele opmerkelijke vaststelling dit seizoen: Vaak is er spot met de vermeende geringe toeschouwersaantallen op Cercle, maar de twee toegelaten thuiswedstrijden mét publiek resulteerden in ruime overwinningen.  Cercle-STVV: 3-0, Cercle – AA Gent: 5-2!  Die “twaalfde man” doet er dus wel degelijk iets toe.  Cercle verloor 13 (!) competitiewedstrijden met slechts één doelpunt verschil.  Vaak een dubbeltje op zijn kant dus.  De VAR was duidelijk niet Cercle-minded, zoals in de derby’s bv.  Opmerkelijk was wel dat eenzelfde man regelmatig “bepalend” was, hetzij in het busje hetzij op het terrein.  Voer voor complottheorieën zoals deze tegenwoordig “in” zijn…
In de slotwedstrijd op KV Oostende kwam Cercle aan de aftrap met zeven (!) Belgen.  Charles Vanhoutte, eigen jeugdspeler, verkozen tot “de gouden schoen van Cercle” (Pop-Poll d’Echte), mocht daarenboven de aanvoerdersband dragen.
Het vorige seizoen was het Bekerverhaal van Cercle zeer kort.  In 20-21 bereikte Cercle de ¼ finales.  Het versloeg OHL op eigen terrein met 2-3 onder de leiding van Beloftentrainer Jimmy Dewulf die o.a. youngster Olivier Deman bracht, wat het kersverse trainersduo Vanderhaeghe/Buffel in de tribune niet ontging.  Vervolgens versloeg (1/8 finales) Cercle KVO met 3-1, maar moest na een knappe partij, alweer met één doelpunt verschil (1-0), de duimen leggen tegen Anderlecht.
Het stadiondossier blijft een soap.  Er zullen maskers moeten vallen.
Geven we nog mee dat de “Cerkelladies” in juni 2021 hun vijftigjarig ofte “gouden” jubileum vierden.  De Cercle-teller staat ondertussen op 122.

Met het seizoen 2021-2022 voor de deur startte Cercle de trainingen voor het eerst sinds geruime tijd mét een trainer.  Yves Vanderhaeghe bleef immers aan het roer.
Een twaalftal spelers verlieten Groen-Zwart, waaronder topscorer (16)  Iké Ugbo en de bij de supporters geliefde Biancone.  Dat Cercle een jonge topper als Pavlovic niet kon behouden werd tevens als een verlies aanzien.  Bij de nieuwkomers ontpopte Matondo zich naarmate het seizoen vorderde tot een gevreesde aanvaller.  Hij kwam zelfs in het finale lijstje van de “Ebbenhouten Schoen” voor.  Ook de jonge Noor Jesper Daland profileerde zich als een soliede verdediger.  Belangrijk was ook dat eigen jeugdspelers vaak hun kans kregen (Vanhoutte, Deman, Decostere, Somers, Sampers, e.a.).  Cercle speelde regelmatig met heel wat Belgen tussen de lijnen en was zowat de jongste ploeg van 1A, meestal met een gemiddelde leeftijd rond de 23 jaar.
Extra-sportief kwam er ook een nieuwe CEO en tal van andere medewerkers bij.  Cercle nam met een groot deel van zijn administratie tevens intrek in het luxueus “O-Forty” business complex in Oostkamp (en met zicht op de Brugse torens…), naast hotel Van der Valk.

Cercle startte het seizoen met een 4/6 en een punt uit de derby, maar stond na tien speeldagen voorlaatste met 8 op 30.  Cercle-voorzitter Vincent Goemaere zegde in die periode in een kranteninterview: “Ik voel me geen degradatiekandidaat.  Ik blijf er in geloven”.  En gelijk kreeg hij, hoewel er enkele turbulenties bij kwamen kijken. 
Het voetbal van Cercle was best aardig, het scorend vermogen minder, maar net als bij veel ploegen die onderaan staan lukte het telkens “net niet” (heel wat verlieswedstrijden met één doelpunt), of waren er discutabele al-dan-niet VAR beslissingen.  Dit resulteerde in 10 op 45.  De lichten sloegen op rood en net na een 3-1 overwinning tegen KV Mechelen kreeg coach Yves Vanderhaegen (nadat eerder reeds Thomas Buffel als assistent vervangen werd) te horen dat hij bedankt werd.  Enorm tumult op de sociale media.  Ongezien bij Cercle.  Sportief directeur Carlos Aviña was kop van jut.  Yves was geliefd bij de supporters.  Zijn opvolger werd Dominik Talhammer, wiens cv de supporters niet overtuigde.  Het tumult luwde echter evenredig met de resultaten onder de Oostenijker.  Cercle behaalde een 24 op 27 (!), streed tot op het laatst mee voor een plaatsje in PO2, maar kwam uiteindelijk, als tiende, zes punten te kort op KRC Genk.  Het seizoen was dus aanvang april, op zijn Belgisch, afgelopen.  Cercle oogstte verwondering met het high intensity voetbal met enorme druk naar voor en veel fysieke kracht. Iets wat deze jonge ploeg aankon.  Talhammer kwam met een duidelijk concept.  Aviña haalde zijn gelijk.  In deze remontada van Cercle had ook “de kleine generaal” Dino Hotic, met zijn doelpunten en assists, een groot aandeel.  Hij werd door de Cercle-supporters dan ook verkozen als “man van het seizoen”.
Uiteindelijk konden die supporters, die tal van wedstrijden dienden te missen door de corona maatregelen, waaronder de verdiende thuisderbywinst (in totaal 4 op 6 tegen de latere landskampioen), toch genieten van het seizoen 2021-2022 en met vertrouwen de toekomst tegemoet zien.  Ook in Monaco zag men dat het goed was…  Dank aan onze partners.

Naast het sportieve stond spijtig genoeg dit seizoen vooral in de kijker door het overlijden van Miguel Vandamme.  Iedereen met stomheid en verdriet geslagen.  Het is ongelofelijk wat dit, in de toch harde voetbalwereld, teweeg gebracht heeft in de pers, bij andere ploegen en hun supporters en vanzelfsprekend in de Cercle-familie.  Medeleven, solidariteit, uitingen van respect voor zijn vechtlust.  Ondanks de tristesse, mooi en hartverwarmend om zien.
“Never give up” is nu ook de slogan voor zijn vrouwtje Kyana en dochtertje.  We will never forget.

(Georges Debacker)

ERFGOED

Een rijk verleden brengt een rijk erfgoed met zich mee. Cercle Brugge KS.V.. wil dit erfgoed in kaart brengen door te registreren welk materiaal er nog bestaat en waar het zich bevindt. 

Heb je zelf materiaal thuis en wil je ons onderzoek een duwtje in de rug geven? Neem dan contact op via communication@cerclebrugge.be.

Noot: het gaat enkel om het registreren van het materiaal. Het erfgoed blijft in uw bezit en blijft uw eigendom, tenzij u daar zelf anders over beslist. 

Over wat gaat het? Alle waardevolle voorwerpen zoals bekers en trofeeën, foto's, medailles, kledingstukken of schoenen, vlaggen, accessoires en attributen van spelers of uit het stadion, ... Alles is welkom!